“25th hour” project
Παντελής Κυραμαργιός | 12.3.2015
Νομίζεις πως ο χρόνος περνάει. Τον φαντάζεσαι να κυλάει διαρκώς σαν
ποτάμι. Τον ακούς μόλις σβήνεις τα φώτα κι αυτό το τικ - τακ, άλλοτε σε
νανουρίζει κι άλλοτε σε φοβίζει. Νομίζεις ότι ο χρόνος περνάει…
Κάνεις λάθος! Εμείς περνάμε. Όλη μας τη ζωή περπατάμε στην αόρατη
γραμμή του χρόνου σαν ακροβάτες σε τεντωμένο σχοινί. Βαδίζουμε με
σταθερή δρασκελιά χωρίς να μπορούμε καν να κοιτάξουμε πίσω. Μόνο
με τα μάτια της μνήμης. Αυτά που τεμαχίζουν το παρελθόν σε εικόνες και
το προβάλλουν στην πίσω μεριά των βλεφάρων. Και δεν μπορούμε ούτε
να σταματήσουμε λίγο να ξαποστάσουμε. Αληθινοί μαραθωνοδρόμοι σε
μια αδιάκοπη πορεία προς τα εμπρός. Όπως νοηματοδοτεί και καθορίζει
ο καθένας αυτό το εμπρός.
Προσπαθείς να μετρήσεις τον χρόνο με ρολόγια. Αν ήσουν όμως έξυπνος
και λογικός θα χρησιμοποιούσες μεζούρα. Γιατί είναι απλά ένας ανοιχτός
δρόμος που ξεκινά από την αρχή του σύμπαντος και φτάνει ως το τέλος.
Στρωμένος και έτοιμος να δεχτεί τα βήματά σου.
Κι όμως, κάποιες φορές, χωρίς να το καταλάβεις, έχεις σταθεί ακίνητος.
Σαν άγαλμα μισοτελειωμένο που καρτερά να σμιλευτεί. Κι εκείνος σου
έχει χαμογελάσει με ένα χαμόγελο που προκαλεί ρίγος. Σύγκρυο.
Νιώθεις να μουδιάζει κάθε σου κύτταρο και σκέφτεσαι «πάγωσε ο
χρόνος». Έτσι σου αρέσει να το ερμηνεύεις και να το περιγράφεις.
Εκείνες οι φορές είναι που σε αποτελούν. Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από
στιγμές. Από πληγές, όνειρα, προσδοκίες, προδοσίες, κατάρες, δάκρυα
και γέλια. Τις πιο πολλές δεν τις θυμόμαστε, άρα δεν μπορούμε να τις
απαριθμήσουμε και να τις αθροίσουμε.
Όμως οι άνθρωποι πάνω στη γη έχουμε κάτι κοινό. Μόλις έρχεται η ώρα
να φύγουμε για το μεγάλο ταξίδι προς τη λησμονιά, παίρνουμε μαζί μας
εκείνες τις στιγμές. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Λες και ο χρόνος σου
ετοίμασε βαλίτσες. Κι όλες μαζί κρατάνε μία ακριβώς ώρα. Είναι η ώρα
που σε αποτελεί. Αυτή που ποτέ δεν συμπεριέλαβες στο λογαριασμό
καμίας μέρας. Αυτή για την οποία δεν σου μίλησε ποτέ κανείς. Αυτή που
συμπληρώνεται πάντα με το θάνατο σου. Η 25η ώρα. Εσύ…
603