“25th hour” project
επιλογή των ρούχων, τα απλώνω στις πολυθρόνες του σαλονιού, να
τεντώσουν, να περάσουν εκεί το βράδυ τους, οι ζάρες να εξαφανιστούν
και πηγαίνω στο συρτάρι του γραφείου όπου φυλάω κάποια φάρμακα.
Ανάμεσα σε γόμες, μολύβια μικρά, μεγάλα, με σπασμένες ή όχι μύτες,
κομμάτια χαρτί και συνδετήρες όλων των διαστάσεων, τα βρίσκω, μονή
συσκευασία με σε polybag. Είναι μικροσκοπικά, χρώματος ροζ παιδικό
αλλά δεν είναι κουφέτα -έστω κι αν θα επιθυμούσα να μπορούσαν να με
οδηγήσουν σε μία ξεγνοιασιά παιδική- ακριβώς στη μέση τους τα τέμνει
μια γραμμή, να μπορούν εύκολα να κοπούν στη μέση. Μικρή δόση. Όχι η
δικιά μου. Παίρνω ένα χαπάκι και το βάζω κάτω από τη γλώσσα μου, έτσι
θα δράσει πιο γρήγορα, δεν βιάζομαι με το νερό, σύντομα θα πιω, θα
καταπιώ.
Είναι η πρώτη φορά που τα δοκιμάζω, γνωρίζω όμως ότι μετά το θάνατο
της κόρης της και θείας μου, η γιαγιά μου τα κατανάλωνε σαν καραμέλες.
Έλεγε ότι δεν έκαναν πολλά πράγματα αλλά εγώ την έβλεπα να πίνει
καφέ, να μαγειρεύει, να πλένει τα πιάτα, το μεσημέρι να αποσύρεται στο
δωμάτιο της, έπειτα να βλέπει τηλεόραση. Κάτι θα πρέπει να έκαναν.
Ξαπλώνω σχεδόν αμέσως. Θυμάμαι στιγμιαία ότι έχω ξεχάσει να πάω
στο μπάνιο, σκέφτομαι να σηκωθώ αλλά δεν το αποφασίζω. Καθησυχάζω
τον εαυτό μου ότι άμα χρειαστεί να πάω τουαλέτα θα με ξυπνήσει η
ανάγκη του οργανισμού μου. Αποκοιμιέμαι, ούτε γρήγορα, ούτε αργά,
αλλά σίγουρα χωρίς να χρειαστεί να αρχίσω το μέτρημα.
Έξω από το ασανσέρ σκέφτομαι σε ποιόν όροφο θα πρέπει να πάω.
Εισόδημα, κεφάλαιο, δεν μου λένε πολλά πράγματα.
«Θα μπείτε;»
Νεαρή με σορτσάκι λαχανί, ασορτί με το κλασέρ που κρατάει στην
αγκαλιά της μου μιλάει, δεν απαντώ αλλά σε δευτερόλεπτα είμαι μαζί
της στο ασανσέρ. Σκέφτομαι αν είναι υπάλληλος, να την ρωτήσω, θα
ξέρει αλλά τραβώ τη σκέψη μου πίσω, την αποσύρω, δεν μπορεί να έχει
καμία σχέση με την πραγματικότητα. Οι όροφοι περνάνε αλλά
αδιαφορώ, στον τέταρτο μόνο, λίγο πριν τραβήξουν το ασανσέρ πάλι
κάτω βγαίνω έξω, ανοίγω την πόρτα και είμαι εκεί.
Χωλ άδειο, γκισέ άδεια - οι υπάλληλοι κοιτάνε την οθόνη τους ή μιλάνε
μεταξύ τους, κάποιοι πίνουν καφέ και τίποτε περισσότερο, καμία κίνηση,
καμία έκφραση. Στο πρωτόκολλο ο υπάλληλος είναι αδύνατος με
592