“25th hour” project
Χρήστος-Τάσος Μ | 14.6.2014
Δε φτάνουν τα χάπια, δηλητήριο πικρό το αλκοόλ.
Άλλη μια ώρα στο μαρτύριο αυτό,
προσπαθώντας να δαμάσω αϋπνία και μοναξιά.
Ανούσιες περιπλανήσεις στους δρόμους,
δεν μου έμεινε και κάτι άλλο.
Όσο περνάει η νύχτα, σφίγγει περισσότερο η θηλιά στο λαιμό.
Μόνη μου παρέα οι αδέσποτες γάτες, μην μπορώντας να φλερτάρω ούτε
μ’ αυτές.
Κάποτε ήμασταν φίλες, τώρα με κοιτάνε περίεργα.
Με ένα σουγιά στο χέρι, προσπαθώντας να ανοίξω μια πληγή.
Δεν νιώθω τίποτα, είμαι γεμάτος απ’ αυτές που μου αφήσατε.
Άλλη μια ώρα με δακρυσμένα μάτια,
με ανέλπιδες προσπάθειες για μια λύτρωση που δεν θα έρθει ποτέ.
Βλέπω την αλήθεια κατάματα.
Κουράστηκα, όσα έχασα είναι άπειρα.
Δεν τα χρειάζομαι αυτά τα εξήντα λεπτά.
Χάρισμα σας, μου είναι βάρος.
Αν βρήκατε το δρόμο, κρατήστε μια ώρα σιγής και για μένα.
Κι αν τελικά με πάρει ο ύπνος, μην με ξυπνήσετε ποτέ.
59