“25th hour” project
Σωτήρης Παπαχρήστου | 1.3.2015
Κανένας οίκτος. Όλοι μεταξύ μας άγνωστοι.
Πώς χωρέσαμε τόση απανθρωπιά σε μια ζωή;
Πως αντέξαμε τόση μοναξιά σε κάθε βήμα;
Οι καρποί του ανθρώπου σαπίζουν, μαραίνονται..
Μυρίζουν πράσινο χαρτί.
Βρώμικα χέρια τους καλλιεργούν
και έντεχνα βρωμίζουν τη ψυχή του.
Άνθη που γυρίζουν την πλάτη στον Ήλιο.
Άνθη που καρτερούν το σκοτάδι για να μοιράσουν σκοτάδι.
Τα «αγαπάς» γι’ αυτά που μπορούν να σου χαρίσουν να σου εξασφαλίσουν.
Για την ασφάλεια του σήμερα
και τον ακρωτηριασμό του αύριο.
Μηδενική υπόσταση αλλά ολοκληρωτική κυριαρχία.
Μα αυτός είμαι κι εγώ, αυτός είσαι κι εσύ.
Ποθώ να είμαι τα πάντα χωρίς να είμαι κάτι...
Χωρίς να ΕΙΜΑΙ!
Τι κι αν κάποιος σου χάριζε ακόμα μία ώρα στην κάθε σου μέρα;
Και οι 24 είναι αρκετές.
Και οι 24 μοιάζουν πολλές
όταν κάθε μία απ’ αυτές γίνεται το μαχαίρι
που με προθυμία στρέφεις στον εαυτό σου.
Ποτέ οι ώρες δεν ήταν λίγες.
Μάλλον εσύ δεν ήσουν αρκετός.
Φοβάσαι ότι η 25η ώρα θα είναι η ώρα
της συνειδητοποίησης της αυτοκτονίας σου.
Αυτόχθονες από επιλογή,
Αυτόχθονες από κούνια.
Και πριν την αμετάκλητη απόσυρση από το σκαρί,
ένα οργισμένο κύμα νεκροζώντανων
σε συλλογική καταστροφική τροχιά,
καταδικάζει τους μαχητές της ζωής
για να κρύψει τη λιποψυχία του·
να ξεγελάσει το θάνατο.
Η 25η ώρα όμως θα έρθει
και θα αναμετρηθεί με τη συνειδητή αυτοκαταστροφή.
579