"25th hour" project | Page 578

“25th hour” project όλα έγιναν θολά και απροσδιόριστα. Ξεφύγαμε από την σφαίρα της πραγματικότητας. Πήγαμε στο Υπερπραγματικό και γυρίσαμε. Μεγάλη ειρωνεία όμως, οι καλύτερες στιγμές κάποιου να καταλήγουν στην αυτοκαταστροφή του. Την επόμενη μέρα, όταν σε ξύπνησα με φιλιά, εσύ έβαλες τα κλάματα. Δεν μου ’πες κάτι. Απλά με κοίταζες φοβισμένος και έκλαιγες. Κρίμα για μένα. Θα ’θελα να ’χες μιλήσει. Να βρίσεις, να φωνάξεις κάτι. Έτσι θα μπορούσα να σε κατηγορήσω λίγο, να αλαφρώσω το βάρος από πάνω μου. Μάζεψες τα ρούχα σου, ντύθηκες βιαστικά, και έφυγες. Χωρίς να μου πεις αντίο. Δεν ήρθα στον γάμο σου που ήταν 2 ώρες αργότερα. Πως θα μπορούσα να σου προξενήσω και άλλο πόνο; Υπάρχουν και κάποια «μου λείπεις» που δεν τα λες. Τα κρατάς μέσα σου. Γιατί σέβεσαι την ευτυχία του άλλου και ας είσαι εσύ δυστυχισμένος. Αυτό πάει να πει Αγάπη. Ο Έρωτας είναι από τη φύση του εγωιστικός. Απαιτεί και διαμαρτύρεται όταν δεν εκπληρώνονται τα «θέλω» του. Όμως εγώ σε αγαπούσα...! 578