“25th hour” project
Κώστας Παπαϊωάννου | 26.2.2015
Δεν θα έρθει! Δεν θα έρθει! Χυλόπιτα έφαγες! Χι, χι χι! Είπε η μύγα
και κάθισε απέναντι του.
Σκασμός! Ούρλιαξε ο Άγγελος και βρόντηξε τη χούφτα του πάνω
στο τραπέζι να την λιώσει.
Βλάκα! Την έπαθες! Ε, βλάκα! Χι, χι, χι! Συνέχισε το βιολί της η
μύγα και πέταξε μέχρι το τζάμι.
Ο Άγγελος πέρασε τα δάκτυλα του μέσα από τα μαλλιά του και ρούφηξε
την τελευταία σταλιά βότκας από το ποτήρι του.
Κερατά! Μας ντρόπιασες το σόι! Βρε, κερατά! Του φώναξε ο
παππούς κοιτάζοντας τον με ένα βλοσυρό βλέμμα από το πορτρέτο του
που ήταν κρεμασμένο πάνω από το τζάκι.
Σκάσε και συ, κωλόγερε! Να μην σε ρίξω στη φωτιά να
λαμπαδιάσεις!
Άσε τους μωρέ! Τι ξέρουν αυτοί από γυναίκες! Και βέβαια θα
έρθει. Γονατιστή και θα σου ζητήσει συγνώμη με δάκρυα στα μάτια! Του
ψιθύρισε η γαρδένια μέσα από το βάζο.
Ο Άγγελος άδειασε όλη τη βότκα από το μπουκάλι στο ποτήρι του και την
κατέβασε μονορούφι. Διάβασε για εκατοστή φορά το μήνυμα που είχε
στείλει στη γυναίκα του την Ανθή, στις τέσσερις το πρωί της
προηγούμενης μέρας:
«Αν δεν επιστρέψεις σπίτι σε 24 ώρες, θα τινάξω τα μυαλά μου στον
αέρα»
Σίγουρα θα το πήρε. Πέντε απανωτές φορές της το είχε στείλει. Έβαλε
ένα ακόμη κούτσουρο στο τζάκι και στάθηκε μπροστά του να ζεστάνει τη
ψυχή του. Ποιος ξέρει! Εκεί που θα την έστελλε σε λίγο, μπορεί να ήταν
ψόφος, παγωνιά. Καλύτερα να πάει ζεστή.
Κοίταξε το ρολόι του. 3 και 55. Σε πέντε λεπτά θα φύτευε μια σφαίρα
στην κούτρα του. Για να μην τον πει και χέστη, ο παππούς, δηλαδή... Το
σίγουρο ήταν ότι, κάποτε θα συναντούσε την Ανθή, στην κόλαση! Πολύ
θα ήθελε να δει τα μούτρα της. Μια ζωή, θεούλη τον ανέβαζε, χερουβίμ
τον κατέβαζε. Θα είχε μεγάλη πλάκα να τον δει να κρατάει χεράκι με τον
σατανά!
570