“25th hour” project
κόσμο μου, την ώρα μου. Βράδιασε. Γυρνώ σπίτι. Εκείνος δεν έχει έρθει
ακόμα. Τον περιμένω ανυπόμονα για να δω μήπως σήμερα μου
χαμογελάσει. Έρχεται κουρασμένος, αποκαρδιωμένος. «Τα έξοδα
τρέχουν», μου μουρμουρίζει. Με κοιτά αγχωμένος. Το χαμόγελό του
λείπει. Αναρωτιέμαι αν ξαναγυρίσει ποτέ στα χείλη του. Τί άλλο μπορώ
να κάνω; Η χαρά δεν είναι εκεί. Τρέχει και κλείνεται στο γραφείο του. Δεν
θέλει να αγχώνομαι εγώ, λέει για αυτά, θα τα φροντίσει εκείνος. Μα εγώ
δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι. Πνίγεται και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Κουλουριάζομαι στον καναπέ... Συνήθεια που έγινε λατρεία. Και
σκέφτομαι. Μάταια όμως. Το μυαλό μου είναι αλλού. Οι ώρες περνούν.
Το καταλαβαίνω πως ακόμα δεν είναι δίπλα μου. Αλλά νιώθω κούραση,
αποκοιμιέμαι το ξέρω. Προσπαθώ να κρατηθώ για να περιμένω. Να
περιμένω να δω μήπως μου γελάσει. Κοιμάμαι, ναι τώρα κοιμάμαι. Και
ξαφνικά όλα γίνονται φωτεινά.
Είμαστε πάλι εκεί. Οι δυο μας. Μου γελά, με κρατάει σφιχτά! Ο κόσμος
μου είναι μέσα στα χέρια του! Τον χαζεύω να κοιτά ευθεία. Είναι
χαρούμενος, γαλήνιος. Είμαι τρισευτυχισμένη. Καταλαβαίνουμε τη
μυρωδιά του χώματος από την βροχή. Γευόμαστε το φαγητό μας μαζί
νιώθοντας ευχαρίστηση, πίνουμε το κρασί μας και δεν μας απ ασχολεί τί
ώρα είναι. Οι ώρες περνούν. Νιώθω τον αέρα στο πρόσωπό μου. Δεν
θυμίζει τίποτα από τον αέρα της προηγούμενης μέρας. Είναι
διαφορετικός, αισιόδοξος. Κάθε μέρα και ένας αέρας διαφορετικός. Ο
δικός μου αέρας. Ο δικός του αέρας, η δικιά μας ζωή. Υπάρχει ζωή εκεί.
Μια ζωή βγαλμένη από παραμύθι, μια ζωή που κάθε μικρή πριγκίπισσα
του μπαμπά, ονειρευόταν. Νιώθω περίεργα, ξέρω πως ήρθε η ώρα. Αυτή
η καταραμένη ώρα. Οι δείκτες του ρολογιού τρέχουν. Η 25η ώρα, η δική
μου αγαπημένη ώρα, γίνεται γκρι, φεύγει. Πληγώνομαι, πονάω, δεν
θέλω. Πρέπει να περιμένω. Ναι, θα περιμένω. Ρουτίνα, καθημερινότητα.
Αγέλαστοι, σκυθρωποί άνθρωποι! Άραγε αυτοί θα έχουν 25η ώρα ή μόνο
εγώ; Τα χρόνια περνούν, εκείνον τον έχω δίπλα μου. Είμαι τυχερή, γιατί
τον έχω κάθε μέρα μια ολόκληρη ώρα για μένα, την δική μας 25η ώρα!
Κυριακή δεν δουλεύουμε, κοιμάται δίπλα μου! Έχει φύγει η νιότη από το
πρόσωπό του. Υπάρχει όμως ένα χαμόγελο. Ναι βλέπω ένα χαμόγελο
μετά από πολύ καιρό! Διακρίνω ευτυχία, χαρά, γαλήνη! Ίσως ζει την
«ώρα» του! Σίγουρα ζει την ώρα του! Με γεμίζει το θέαμα. Κλείνω τα
μάτια, χάνομαι στην αγκαλιά του «στον δικό μου κόσμο» όπως τη λέω
και περιμένω τη σειρά μου σαν μικρό παιδί! Ελπίζω να έρθει γρήγορα.
566