“25th hour” project
Γιώργος Πανταζής | 22.2.2015
Οι ώρες είναι άβουλοι ακόλουθοι του χρόνου,
που εντέλλεται τύχες να καθορίζει ανάλογα το κέφι των δεικτών του,
που ηχούνε κρεμασμένοι στα ρολόγια,
δέσμιοι να ακολουθούνε αδιάκοπα την κυκλική αυτήν κρεμάλα,
της ώρας που δεν παύει να περνά,
ατάραχη από εμπρός σου,
με το μονοτονικό της βήμα,
στο χτύπημα του δείκτη που αντηχεί,
λες κι η ζωή χτυπιέται ανά δευτερόλεπτο,
κι αντιλαλεί η αντίστασή της το χρόνο να παγώσει,
για λίγο μόνο ακόμη.
Μα αδυνατεί,
και καθυποτασσόμαστε στην απαρέγκλιτη πορεία του χρόνου,
που τρέχει, ευθέως και μπροστά,
πιο πολύ όμως σαν νέκρα παρακμιακή παρά σαν εξέλιξη,
καθώς καταδικάζει τη στιγμή σε συμβάν,
και το συμβάν σε μνήμη,
ταφική,
πρόθυμη το βίωμα στη χλόη του παρελθόντος να κηδεύσει,
δίχως να μας επιτρέπει σύληση καμιά,
μήπως και αναστήσουμε τις περασμένες ώρες,
κι εξεγερθούμε, έστω και νοερά,
με φαντασία και πόνο,
και αναγεννήσουμε ένα χρόνο πιο δίκαιο και συγχωρητικό,
με λίγες στιγμές ακόμη,
μιαν ώρα ακόμη,
που θα χαράσσει σαν συμβιβασ