"25th hour" project | Page 563

“25th hour” project Ελένη Παγώνη | 21.2.2015 Βροχή, ομίχλη, σύννεφα που σκεπάζουν το βουνό και νιώθεις πως κατευθύνονται ορμητικά πάνω σου. Πίνεις μια γουλιά καφέ και αναρωτιέσαι γιατί είναι τόσο βιαστικά; Που θέλουνε να πάνε; Μήπως προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι; Χμμ αυτό είναι! Όντως προσπαθούν να ξεφύγουν. Τρέχουν να προλάβουν τον χρόνο, αλλά μάταια. Ο χρόνος θα είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά. Χαμένος αγώνας, θαρρείς. Κοιτάζω πάλι τον ουρανό. Τώρα πια οι σχηματισμοί στα σύννεφα φαντάζουν εξωπραγματικοί, με τα περίεργα σκούρα χρώματά τους να κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο επιβλητική. Ασυνείδητα, ρίχνεις το βλέμμα σου προς τον ουρανό ψηλά, στον ορίζοντα, σαν να έχεις απελπιστεί, σαν να θες να ψιθυρίσεις «μακάρι να έφευγα από ’δω». Έρχονται και οι αστραπές με τους κεραυνούς και σε κάνουν να νιώσεις ακόμα πιο μικρός, να σε κατακλύσουν με δέος. Και τότε... Ταξιδεύεις!! Και ναι, είναι όντως αλήθεια, όσο χαζορομαντικό ή στερεοτυπικό μπορεί να φαίνεται, οι γραμμές των οριζόντων και τα όνειρα για ταξίδια σε τόπους που δεν γνωρίζουμε μας γεμίζουν ελπίδα. Ελπίδα, εκεί που η φαντασία μας τρέχει, και ο χρόνος μπορεί να μείνει για λίγο ακίνητος. Εκεί που η ροή των δεδομένων για τον εαυτό μας και για τους άλλους μπορεί να αλλάξει και ό,τι γίνεται ακίνητο να μετατρέπεται και πάλι σε μια κίνηση καλύτερη, πιο ζωντανή, πιο ανταγωνιστική, πιο ελπιδοφόρα. Και το ταξίδι δεν είναι απαραίτητα σωματικό. Μπορεί να είναι πάνω απ’ όλα νοητικό, εγκεφαλικό. Και αυτά είναι ίσως τα καλύτερα ταξίδια. Είναι τα ταξίδια της 25ης ώρας. Όνειρα ανεκπλήρωτα, στοιχειωμένα, λόγια, πρόσωπα ξεχασμένα και αναμνήσεις ζωντανεύουν και πραγματοποιούνται αυτή την 25η ώρα, που μπορώ να ονειρεύομαι την πραγματική έννοια της ευτυχίας. Καθώς εκεί πατάω παύση και αντικρίζω τους ορίζοντές μου, μεταφέροντάς τους ύστερα στον μικρόκοσμό μου. 563