“25th hour” project
Σταυρούλα Λουριδά | 12.2.2015
Φασαρία, γέλια, ψίθυροι απλώνονται τριγύρω.
Ψάχνεις τη θέση σου, κάθεσαι, χαμογελάς και περιμένεις να ξεκινήσει με
μια προσμονή.
Είναι αυτό που σ’ αρέσει πιο πολύ πριν από κάθε παράσταση… Όταν
σβήνουν τα φώτα…
Και μόλις σβήσουν χιλιάδες μικροσκοπικά αστέρια υψώνονται στον
ουρανό της ψυχής σου για να φωτίσουν και την πιο σκοτεινή γωνιά της
σκέψης σου…
Καθώς ανοίγει η αυλαία κλειδώνονται μέσα σου όλα τα λάθη, όλα τα
άγχη και τίποτα δεν έχει σημασία παρά μόνο αυτό που διαδραματίζεται
εκείνη τη στιγμή.
Οι ηθοποιοί πάνε και έρχονται πάνω στη σκηνή και εσύ χάνεσαι μαζί τους
στο δικός τους μυστικό παιχνίδι…
Κοιτάς, μαγεύεσαι, λαχταράς και διαπιστώνεις τώρα ότι κάθε λέξη
βρίσκει την σωστή πρόταση να ταιριάξει, κάθε βλέμμα αντιστοιχεί στα
σωστά μάτια και τα χείλη είναι εκεί για να επισφραγίσουν αυτό που λες
αγάπη.
Αγάπη για το άπιαστο, το ακατόρθωτο, το μακρινό… Κάθε όνειρο που
έμεινε όνειρο μέχρι εκείνη τη στιγμή, κάθε θλιβερή αυταπάτη που πέφτει
τώρα στην άβυσσο.
Γιατί όταν βρίσκεις κάποιον ν’ ακούει τα λόγια σου, που τα νοιώθει και
αφήνει να τον συνεπάρουν τότε είναι που χάνονται όλοι οι δισταγμοί.
Όλα διψούν για μια στάλα από την δική σου ματιά… κι εγώ στέκομαι εδώ
κοιτώντας τι είμαι και τι θα μπορούσα να γίνω… Κι όλα αυτά μέσα από
σένα.
Δικές σου σκέψεις βρίσκουν τώρα διέξοδο, ξεπηδούν και γίνονται
στιχάκια στα χείλη μεγάλων ποιητών.
Η αυλαία θα κλείσει και θα είναι το χειροκρότημα που θα ξυπνήσει τις
πιο γλυκές σου επιθυμίες.
544