"25th hour" project | Page 534

“25th hour” project Πωλίνα Δημητρακοπούλου | 7.2.2015 Μπαίνει στο σπίτι, κοιτάει το ρολόι, 9 παρά τέταρτο, περίφημα… Λείπει από το πρωί, δουλειά και τώρα σπίτι, τέτοια ώρα… Με 2 καφέδες και ένα τοστ κύλησε η μέρα, ωραία ώρα, 9 παρά τέταρτο για το επίσημο γεύμα της ημέρας… Και μετά; Πόσες ώρες της μένουν μέχρι να κλείσει τα μάτια και να ξαναρχίσει μια καινούργια μέρα; Δεν φτάνουν, πάει και τελείωσε… Αφού έχει βγάλει τη «βρωμιά» του κέντρου από πάνω της, αράζει στον καναπέ, κάνει να πιάσει την τσάντα, πέφτει το πορτοφόλι… Γεμάτο αποδείξεις, ψιλά, τα μετράει, 2,40€, τι κάνεις με αυτά; Ούτε για ένα πακέτο θάνατο δεν φτάνουν… Σημείωση, να βγάλει τα υπόλοιπα – πολύτιμα 170,00€ που έχει στην τράπεζα για να βγάλει το μήνα… Και ο μήνας έχει 16, χα, πλάκα θα έχει… Και εκεί που σκεφτόταν τι έπρεπε να κόψει για να βγει λάδι, την πήρε ο ύπνος, μόνη, χωρίς μια ζεστή ανάσα στο πλάι της… Ονειρεύτηκε ότι κάπου – κάπου η μέρα παίρνει παράταση, εμφανίζεται κάποια 25η ώρα να την σώσει… Μια ώρα όπου δεν θα είναι κουρασμένη, θα είναι χαμογελαστή, με λεφτά στο πορτοφόλι και ένα ζευγάρι χέρια που θα την έχουν πάρει την πιο ζεστή αγκαλιά και 2 χείλη να της χαρίζουν το πιο γλυκό φιλί… Μακριά από μιζέρια, ψέματα, δάκρυα, άγχος, αυτή η ώρα θα είναι το σωσίβιό της… Εκεί θα νιώθει ξανά άνθρωπος και όχι μια άψυχη κούκλα όπως τώρα… Το ξυπνητήρι χτυπάει, ντύνεται και ξεκινάει μια μέρα που δυστυχώς θα έχει μόνο 24 ώρες… Ίσως, κάποτε σκέφτεται… Χαμόγελο και μόνο που ελπίζει και γιατί όχι άλλωστε… 534