“25th hour” project
όπως τη λέει. Την καλησπερίζει με την ίδια βαθιά, μπάσα φωνή – κι
εκείνη τον κοιτάζει με απέραντη τρυφερότητα κι αγάπη…
Τον ακουμπά μαλακά στα μαξιλάρια. Φαίνεται τόσο εύθραυστος… Κι
ωστόσο το χέρι του στη χούφτα της είναι πάντα τόσο δυνατό… Της
ψιθυρίζει λόγια που εκείνη δεν καταλαβαίνει, είναι τόσο σιγανά… Την
τυλίγει με μια ματιά που κλείνει μέσα της την αγάπη όλου του κόσμου
και διαβαίνει την Πύλη του Ονείρου… Κι εκείνη νιώθει τον κόσμο της να
γκρεμίζεται…
Ανοίγει τα μάτια, χαμογελά δακρυσμένη. Το ίδιο όνειρο πάλι… Πάλι ήταν
εκεί, κοντά της, δίπλα της… όπως σε όλη τη ζωή της…
Κοιτάζει το ρολόι - 24.50. «Η 25η ώρα», σκέφτεται με μια γλυκόπικρη
γεύση στα χείλη… «Η δική μας ώρα, Πατέρα μου…»
51