“25th hour” project
Ελευθέριος Αχμέτης | 22.1.2015
Ήσουν άσχημη απόψε..
Ήσουν άσχημη απόψε!
Κοίταξα πρώτα τα πόδια σου,
τα νύχια σου καθαρά μα ακανόνιστα. Τα άκρα των δακτύλων σου
αδύναμα. Έλεγες, αν στηριχτείς σ αυτά, θα έσπαζαν σαν κρυστάλλινα
ποτήρια! Ακούω τον ήχο… Οι γάμπες σου σαν λειψά φεγγάρια. Και πιο
πάνω τα γόνατα ασάλευτα, η κοιλία σου σαν να κρατούσε ένα παιδί
αγέννητο, καιρό τώρα!
Τα στήθια κυρτά και η ρώγα σου, ίσα που σάλευε ερωτισμό, μέσα από
εκείνο το παλιό νυχτικό. Ένα μισό-λευκό τσαλακωμένο νυχτικό, που
προσπαθούσες να κρύψεις της ψυχή σου την ασχήμια! Θυμήθηκα πως σ
ερωτεύτηκα άσχημη από την αρχή. (Ξέρεις, τότε που είχα μείνει από
μυρωδιές! Εκείνο το βράδυ του ονείρου που είχα μυρίσει το γιασεμί…)
Στο δρόμο ομόρφυνες φαίνεται.. Έγινες μια όμορφη ξανθιά νεράιδα! Τα
χέρια σου ήταν ανεμόσκαλα για να φιλώ τα στήθη και να ακουμπώ τα
βράδια στα ονείρατα τα χείλη σου. Αυτά τα κερασένια χείλη που όποιος
τα δαγκώσει ματώνει ολόκληρος!
Ήσουν άσχημη απόψε.
Έφαγα ένα εικοσιτετράωρο να σου ζητώ συγνώμη γι’ αυτό. Έφτασε 25η
ώρα. Μα ήσουν άσχημη απόψε, κι έφτασε να ξημερώσει, η σκέψη
πάγωσε μαζί με τον χρόνο. Μια μόνο αλήθεια κρέμεται από το στόμα
μου, δεν σ’ αγάπησα για την ωραιότητα του ρούχου σου. Όσο άσχημη κι
αν ήσουν απόψε.
509