“25th hour” project
Κάθριν Ε. | 16.1.2015
...ξύπνησε απότομα, από φωνές συνοδευόμενες με ήχους που του
τρυπούσαν τα αυτιά. Άνοιξε τα μάτια του με δυσκολία. Το απότομο φως,
σχεδόν τον τύφλωσε. Στριφογύρισε με αργές κινήσεις. Άρχισε να
συνειδητοποιεί που βρισκόταν. Πνιγόταν. Το δωμάτιο στενό, οι τοίχοι
υγροί. Το κρεβάτι σκληρό, άβολο. Τινάχτηκε μόλις είδε τη φιγούρα ενός
άντρα να τον κοιτά επίμονα με μάλλον ψεύτικο χαμόγελο ζωγραφισμένο
στο πρόσωπο του. Χτύπησε το κεφάλι του στο σίδερο της κουκέτας. Ο
άντρας λύγισε τη μέση του, ακουμπώντας τα χέρια του στα γόνατα του
χωρίς να σηκωθεί από την καρέκλα που καθόταν όση ώρα ο Παύλος
κοιμόταν. Άνοιξε το πακέτο με τα τσιγάρα και του πρόσφερε. Ο Παύλος
τον κοίταξε επιφυλακτικά και ο άντρας τέντωσε περισσότερο το χέρι του.
Τελικά δέχτηκε ένα τσιγάρο. Το έβαλε στο στόμα του και ξαναξάπλωσε.
Έβαλε το χέρι του στην τσέπη ψάχνοντας για σπίρτα ή αναπτήρα.
Μάταια. Ο άντρας χαμογέλασε ξανά και του πέταξε ένα κουτί σπίρτα. Οι
ματιές τους συναντήθηκαν. Τόσο άδειες, τόσο σκληρές, τόσο ίδιες.
Τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά και ένιωσε το βάλσαμο. Έβγαλε τον καπνό
αργά και μαζί του έφευγε μέρος της ψυχής του.
Γύρισε ξανά προς το μέρος του άντρα. Του έδωσε το κουτί με τα σπίρτα
με τον ίδιο τρόπο και τον ευχαρίστησε κλείνοντας του το μάτι και
ξαναγύρισε το κεφάλι του να κοιτάει το πλέγμα που στήριζε το από πάνω
κρεβάτι. Ο άντρας έγειρε ξανά πίσω στην καρέκλα χωρίς να ξεκολλήσει
το βλέμμα του από τον νεοφερμένο συγκάτοικο του.
Το τσιγάρο είχε πια φτάσει στο τελείωμ