“25th hour” project
πλευρά του τοίχου γιατί όπως και να το κάνουμε μια και έπιανε ένα
μεγάλο μέρος του, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη ακόμα κι
αν η νύστα απειλούσε ανά πάσα στιγμή να με πετάξει κάτω. «Για να
δούμε» σκέφτηκα, σίγουρος ότι είχε γίνει λάθος, έτοιμος να βάλω την
επιστολή εκεί που πραγματικά ανήκε. Αλλά, όχι, να το όνομα μου
δακτυλογραφημένο με κεφαλαία γράμματα, η διεύθυνση και ο
αποστολέας πάνω αριστερά. Τα χέρια μου έτρεμαν λίγο, ίσως να ‘ταν κι
απ’ την κούραση. Δεν ήξερα από που να ανοίξω το γράμμα για να μην το
καταστρέψω. Εκείνη τη στιγμή περισσότερο με ενδιέφερε το ίδιο το
αντικείμενο παρά το περιεχόμενο του. Θα το φύλαγα για πάντα, ήταν το
πρώτο μου γράμμα. Αφού δεν μου περνούσε η συγκίνηση, αποφάσισα
να το ανοίξω επάνω, στο δωμάτιο, με ένα μαχαίρι της κουζίνας. Πιο
ανώδυνα και πιο αποτελεσματικά. Μέχρι ο ανελκυστήρας να σταματήσει
στο τέρμα της διαδρομής του είχα συμπεράνει ότι μέσα υπήρχαν δύο
χαρτιά. Τελικά είχα κάνει λάθος.
Ξεδίπλωσα ένα λεπτό φύλλο σαν τσιγαρόχαρτο που αποδείχτηκε αρκετά
μεγάλο κι έπιασα να διαβάζω το περιεχόμενο. «Αγαπητέ Jimmy …»
Δυστυχώς το γράμμα που είχε στείλει ο θείος μου κάπου χάθηκε μέσα
στο βάθος του χρόνου γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια από κείνο το
πρωινό και η φτωχή μου πια μνήμη δεν μου επιτρέπει να το αναπαράγω
γραπτώς σε τούτο δω το σημειωματάριο. Η αλήθεια όμως είναι, κι αυτό
το θυμάμαι καλά, ότι λίγη ώρα μετά κοιμήθηκα. Κι όταν ξύπνησα είχε
βραδιάσει και πάλι. Έπρεπε να ετοιμαστώ για το κλαμπ, είχα ήδη
αργήσει. Το μυαλό μου ταξίδευε στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, στο
Παρίσι. Είχα την ευκαιρία να πετάξω με ένα Douglas DC-4 για ώρες κ 됬