“25th hour” project
Μαρία Λάλου | 24.12.2014
Το ρόλοι στον τοίχο πάνω απ’ το κρεβάτι μου είναι καιρό τώρα
σταματημένο, ακόμη κι έτσι όμως ο λεπτός μακρύς του δείκτης δεν παύει
να αντιδρά στο “τραγούδι” των δευτερολέπτων. Είναι θαρρείς ένας
γεράκος, που ενώ ξέρει καλά τα βήματα ενός χορού, δεν μπορεί πλέον,
δεν έχει τη δύναμη να χορέψει, κι έτσι κρατά τον ρυθμό χτυπώντας τη
μαγκούρα του.
Το κοιτώ ανάποδα έτσι όπως είμαι ξαπλωμένος και νιώθω πως μου
αντιγυρίζει το θλιμμένο βλέμμα, με τα χείλη κρεμασμένα. Έχει
σταματήσει γύρω στις 3 παρά, ούτε θυμάμαι από πότε.
“Βάλε μια καινούρια μπαταρία”, μου είπε της προάλλες η μικρή μου
αδερφή, όταν με επισκέφθηκε.
“Ναι ναι”, απάντησα εγώ βιαστικά για να μη δώσω συνέχεια. Δε
σκοπεύω όμως να βάλω, δε βλέπω το λόγο.
Καθημερινά από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι λείπω στη
δουλειά. Ερχόμενος, τρώω βιαστικά, ξαπλώνω λίγο ή χαζεύω στον
υπολογιστή και το απογευματάκι με βρίσκει με παρέα σε κάποια κοντινή
καφετέρια και αργότερα να σουλατσάρω στους δρόμους και στις παμπ
της Αθήνας. Φροντίζω δε, να γυρίζω αργά σπίτι, κουρασμένος και
συνήθως αρκετά ζαλισμένος απ’ το αλκοόλ, έτσι ώστε να κοιμάμαι
αμέσως βαθιά.
Τι να το κάνω λοιπόν το ρόλοι στην κρεβατοκάμαρα;
Ο μόνος λόγος που το αγόρασα εξαρχής ήταν για να με νανουρίζει νύχτες
σαν αυτή. Νύχτες που ακόμη και μετά από μπόλικο αλκοόλ δεν μπορώ
να κοιμηθώ και μένω να κοιτώ για ώρες το ταβάνι.
Γυρισμένος λοιπόν στο πλάι και συνήθως κουλουριασμένος,
αποζητώντας την εμβρυακή θαλπωρή, με κλειστά τα μάτια, προσπαθώ
να συγκεντρώσω τη διάσπαρτη σκέψη μου σε ένα μόνο πράγμα, τον
χτύπο του ρολογιού καθώς περνούν τα δευτερόλεπτα.
τικ εισπνοή,
τακ εκπνοή,
τικ εισπνοή,
460