“25th hour” project
Παύλος Κουτρουμπάς | 20.12.2014
Στον κυκεώνα του μυαλού, στους άπειρους λαβύρινθους της σκέψης
ατέρμονο ταξίδι όποιος αρχίζει, μιαν ώρα που αποφάσισε να δώσει στον
εαυτό του, θα δει πολλά και θαυμαστά. Θα ψάξει, αρχικά, μεγάλο
αφιλόξενο καλά κρυμμένο ξένο. Τον ίδιο του τον εαυτό. Θα αγγίξει όλα
εκείνα που φαντάζουν με ς στον λογισμό του απόμακρα κι ανείπωτα. Που
πότε πότε φαίνονται δειλά και φευγαλέα μες στον ορίζοντα του νου του,
σαν τους μετεωρίτες στον καλοκαιρινό ουρανό, κι εκείνος βιάζεται να τα
αποδιώξει φοβισμένα. Να μη χαθεί η ηρεμία και η τάξη που έστησαν οι
άνθρωποι, συνήθως για να βολευτούν στις υλικές ανάγκες τους. Κι
ακόμα, αποφεύγει, όπως η Μέδουσα, να δει τον εαυτό του στον
καθρέφτη, μήπως κι ο αληθινός του εαυτός τον πετρώσει μόλις δει το
πόσο, αλήθεια, λίγος είναι. Ατέλειωτο ταξίδι στο εγώ, που μια ζωή δε
φτάνει να αναλύσεις, μα προλαβαίνει ο θάνατος και μένουν αναπάντητα
τα περισσότερα «γιατί». Αλίμονο σε εκείνον που την ώρα την ανείπωτη,
τη μυστική, την ώρα που ο καθείς ορίζει ως λέει η ψυχή του, εκείνη που
αν είχε αριθμό θα ήταν το εικοσιπέντε, δε χρησιμοποιεί για την
αυτογνωσία, μον' σπαταλά δεξιά - ζερβά σ’ ανούσιες φλυαρίες.
Κι ύστερα, όταν πια αυτόν τον άγνωστο, τον φοβισμένο ξένο ψάξει, η
σκέψη ξεπετιέται αλλού, γιατί είναι, βλέπεις, άναρχη, αδάμαστη που
νόμους κι άλλα τέτοια δε γνωρίζει. Χαοτική, ασυμμάζευτη, προκλητική,
θρασεία. Βλέπει τριγύρω ανθρώπους, φύση, δημιουργία. Κρίνει,
αμφισβητεί, πιστεύει, εξηγεί, απορρίπτει, προτείνει νέες λύσεις. Γεννά,
στοχάζεται, διατάζει. Πάει να πετάξει ελεύθερα, να φτιάξει έναν κόσμο
όπως τον φαντάζεται, τέλειο, παραμυθένιο, ονειρικό. Την ώρα σου την
ιερή, την εικοστή και πέμπτη, ξόδεψε να πετάς ελεύθερα στα οράματά
σου. Προστάτεψέ τη. Μην επιτρέψεις να τη σαρώσουν η ρουτίνα κι οι
συμβιβασμοί των “πρέπει”. Είναι η μόνη ευκαιρία σου ν΄αλλάξεις. Η
μόνη ελπίδα να ψυχανεμιστείς την ευτυχία, ώστε μετά με κόπο και
μ΄αγώνα να τη συναντήσεις.
456