“25th hour” project
Βίκυ Κόφφα | 11.12.2014
Λένε πως υπάρχει μια στιγμή στον χρόνο, μια απειροελάχιστη ρωγμή
στον ανελέητο ρουν του.
Για να τη βρεις, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, λένε. Και τυχερός.
Λίγοι είναι εκείνοι που τη βρήκα, επειδή την έψαξαν. Αν είσαι άτυχος, θα
την προσπεράσεις, χωρίς να το καταλάβεις.
Αν είσαι όμως από τους λίγους ευλογημένους, από εκείνη τη μυθική
φυλή των τυχερών, θα σε ρουφήξει μέσα της, εκεί που περπατάς
σφυρίζοντας ή όταν κλείνεις τα μάτια σου να κοιμηθείς, όταν ακούς
μουσική, ή γελάς, ή ζωγραφίζεις –αυτούς τους ανθρώπους αγαπάει πιο
πολύ, λένε.
Αυτή η τόση δα στιγμούλα θα σε αρπάξει με τέτοια δύναμη, που θα είναι
μάταια κάθε προσπάθειά σου να της πεις «όχι». Και γιατί να το πεις,
άλλωστε; Θα σε γεμίσει με δώρα. Και είναι μόνο μια στιγμή. Έτσι
τουλάχιστον φαίνεται σ’ εκείνους τους άτυχους, εκείνους που δεν τη
ζουν.
Εσύ, όμως, θα ξέρεις.
Θα ξέρεις ότι, αν σε τραβήξει κοντά της η 25η ώρα, δεν μπορείς να
ξαναγίνεις ο ίδιος πια.
Γιατί έχεις καταφέρει να διαρρήξεις τον χρόνο και να σκαρφαλώσεις
ακριβώς στο κομμάτι που θέλεις.
Να τραγουδάς και να χορεύεις για μέρες χωρίς να κουράζεσαι.
Να χαίρεσαι την αγάπη και την παρέα εκείνων που έχεις χάσει – ή
ξεχάσει. (το ίδιο δεν είναι;)
Να κουρνιάζεις δίπλα στο παράθυρο με την πλάτη σου να καίγεται από
τη φλόγα του τζακιού.
Να γεμίζουν οι αισθήσεις σου με Σεπτέμβρη – τσαμπιά από σταφύλια,
μυρωδιές από την πρώτη βροχή στο ξερό χώμα, δυνατές φωνές με το
χτύπημα του κουδουνιού.
Ή, αν θέλεις, να γίνεις ξαφνικά πάλι παιδί, για να μπορείς να γελάς με
εκείνη την ξενοιασιά που μόνο τα μικρά παιδιά μπορούν να έχουν.
442