“25th hour” project
Ιώ | 3.12.2014
«Το να φεύγεις από την ίδια σου την κόλαση είναι δειλία». Έτσι της είπα
χθες. Της είπα ότι το να εγκαταλείψεις όλα όσα έχεις μέχρι τώρα για να
ξεφύγεις από τη συμβατικότητα και τη ρουτίνα, είναι ένδειξη έλλειψης
θάρρους να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και ψάχνω
απεγνωσμένα να βρω την αλήθεια. Γιατί, όταν στα 15 σου νιώθεις ήδη
απέχθεια για όσα πρόκειται να γίνεις, τι πρέπει να κάνεις τότε; Νιώθεις
χιλιάδες χέρια να σε πιέζουν, να σου σκύβουν το κεφάλι και να σου
επιβάλλουν να γίνεις κάτι “αξιόλογο”. Λες και ξέρουν τι θα πει αυτό.
Πληροφοριακά, το να βγάζεις λεφτά δε σε κάνει αξιόλογο ούτε
ευτυχισμένο. Και τελικά, ίσως αυτό που έχω ανάγκη, που σήμερα όλοι
μας έχουμε ανάγκη, είναι μια 25η ώρα. Μια ώρα που θα είναι εκτός
αυτής της ζοφερής πραγματικότητας. Μία ώρα που θα γελάμε αληθινά ο
ένας στον άλλο. Μία ώρα που θα βγαίνουμε έξω και θα τραγουδάμε σαν
τρελοί, χωρίς να μας νοιάζει στιγμή τι θα πει ο κάθε κολλημένος. Μία
ώρα που θα είμαστε αληθινοί επαναστάτες διεκδικώντας την ίδια μας τη
ζωή, που πλέον έχουμε αφήσει στην άκρη. Γιατί; Μήπως ψάχνοντας
απεγνωσμένα την ουσία, τη χάσαμε τελικά; Γιατί όλα όσα τελικά
μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους, μοιάζουν τόσο παράλογα και
μακρινά; Πονάει, ξέρεις, να βλέπεις αυτά τα χιλιάδες χέρια να μοχθούν
για να κλείσουν την πηγή της ευτυχίας σου. Γιατί, όταν είσαι νέος, δεν
αφήνεις κανέναν να σε κατευθύνει και να επιβάλλεται. Γιατί δε μας
αρέσει να συμβιβαζόμαστε. Αυτό που έχω νιώσει να μου λείπει πολλές
φορές, είναι να δω κάποιον να είναι ευτυχισμένος. Πραγματικά
ευτυχισμένος. Δε θα διστάσω στιγμή να του απλώσω το χέρι και να τον
αφήσω να με παρασύρει. Κι ας χαθώ. Κι ας χαθούμε. Θα έχω τολμήσει.
Θα μπορώ να λέω πως για μια στιγμή ένιωσα ελεύθερη. Ίσως
προσπαθώντας να φτιάξεις τη δική σου ουτοπία, να βρεις και κάποια
άλλη στο δρόμο. «Το να φεύγεις από την ίδια σου την κόλαση, είναι
δειλία» της απάντησα, στην πρόταση της να φύγουμε δύο κορίτσια
μακριά από την ανελέητη καθημερινότητα. Πολλές φορές όμως, δε σου
αφήνουν άλλη επιλογή.
427