“25th hour” project
Μιλούσαν όλο το βράδυ ασταμάτητα, γελούσαν, απολάμβαναν ο ένας
την παρέα του άλλου. Εκείνης, όμως, το μυαλό έτρεχε. Κι αν σκύψει να
με φιλήσει; Αν με φιλήσει αυτός, τι κάνω; Και λίγο μετά: τι γεύση να
έχουν άραγε τα χείλη του;
Εκείνη τη βραδιά οι δείκτες δεν έδειξαν ποτέ 25:00. Εκείνος τη γύρισε
σπίτι, πρόσεξε το δερμάτινο κολάν που αυτή φορούσε, της έκανε
κοπλιμέντο, αστειεύτηκαν. Ήταν σα να μην ήθελαν να τελειώσει η
βραδιά, σα να μην ήθελε εκείνη να κατέβει από το αμάξι. Αυτός, όμως,
δεν έκανε ποτέ κίνηση. Δεν έγειρε προς το μέρος της, δεν χάιδεψε τα
μαλλιά της. Το ρολόι του μπορεί και να ‘δειχνε 24:59 αλλά αυτό,
δυστυχώς, είναι μάλλον απίθανο να το μάθουμε.
Όσο κι αν έσπασε το κεφάλι της, δεν κατάλαβε ποτέ τι έκανε λάθος. Ίσως
αυτός να γνώριζε για τη σχέση της και να έκανε πίσω, ίσως ήθελε απλά
να τεστάρει την ειλικρίνειά της. Ή ίσως, τε