"25th hour" project | Page 419

“25th hour” project Βάσω Κωνσταντινίδου | 29.11.2014 Βράδυ, σκοτάδι σαγηνευτικό κι απόλυτο, δεν δέχεται τίποτε λιγότερο από την ηρεμία των παραπλανημένων στη ζωή… των τρελών κι αποφασισμένων να αλλάξουν κόσμο, να πετάξουν μακριά… έτσι και συ… στέκεις στο παράθυρο και προσμένεις… μουσικές όμορφες ακούς στο ραδιόφωνο που πάντοτε σε συντρόφευε… κι αναμένεις… την ώρα εκείνη, την 25η, αυτή που θα σημάνει το τέλος… το τέλος και την αρχή. Στέκεις στο παράθυρο κι αναρωτιέσαι τι άξιζε να ζήσεις που δεν έζησες, τι κέρδισες, τι έχασες. Δεν κάνεις βήμα πίσω από τα λάθη σου! Το φως στο δωμάτιο κίτρινο και ζεστό, ένα μικρό καταφύγιο που καιρό δημιουργούσες, γεμάτο μικρές ιστορίες κρυμμένες σε κίτρινες σελίδες, παιχνίδια και σχέδια ενός ανθρώπου άλλοτε ανέμελου… μα ο χρόνος πέρασε… κι ακόμη κυλά, κυλά γρήγορος κι αποφασισμένος να σε πάρει μαζί του… να σου προσφέρει την δική σου ώρα, αυτή που ορίστηκε από άλλον για σένα και τώρα σε καλεί. Κι έτσι, η γωνιά σου στο παράθυρο θα αδειάσει, το φως θα μείνει μετέωρο και το καταφύγιο θα ερημωθεί… μα είναι τέτοια η χαρά των τρελών, που σαν φεύγουν, όλα τους συγχωρούνται, όλα γίνονται ανάμνηση και όνειρο γλυκ