“25th hour” project
θολά… Σαν να μην υπήρξε μετά.. Σαν να χάθηκε ο χρόνος… Μια σκιά την
πήρε από το χέρι και την σήκωσε ψηλά.. Πετούσε και ήταν όμορφα.. Ο
ουρανός ήταν γαλανός… τόσο όμορφο χρώμα… γαλήνεψε η ψυχή της…
Σαν να ξέχασε τα πάντα… όλος ο πόνος που ένιωθε της άνοιξε μια
τεράστια τρύπα και βγήκε έξω… τον τραβούσε ο ουρανός σαν μαγνήτης…
και η τρύπα έκλεινε.. δεν πονούσε πια…
Γύρισε το κεφάλι της και είδε γκρίζα σύννεφα… ήταν μακριά… ένιωσε την
σκιά να τη χαϊδεύει απαλά…
«Πού είμαι;»
«Μελίνα… Μελίνα! Επιτέλους άνοιξες τα μάτια σου…
Κατατρόμαξα! Μα καλά, τι σ’ έπιασε και καθόσουν στη βροχή με τις
ώρες; Ευτυχώς που φιλοτιμήθηκαν κάποιοι περαστικοί και κάλεσαν
ασθενοφόρο!»
«Ο Νίκος;»
«Πάλι τα ίδια βρε κοριτσάκι μου; Αφού τα είπαμε… με το Νίκο έχετε
χωρίσει..»
Δεν ήθελε να ακούσει άλλα… Γύρισε πλευρό και προσπάθησε να
συγκρατήσει τα δάκρυά της… τα άτιμα, την πίεζαν τόσο για να βγουν που
νόμιζε ότι θα σκάσει..
Κοίταξε το ρολόι που βρισκόταν στον κάτασπρο τοίχο του δωματίου… Θα
ορκιζόταν πως έδειχνε 25:00…
415