“25th hour” project
Παντελής Στεβής | 20.11.2014
Μεγαλώσαμε πια. Ο χρόνος πλέον γυρνά ενάντια. Οι χρονοδείκτες,
μπελάς των παιδικών μας χρόνων. Καθισμένοι στα πόδια της μάνας,
παλεύαμε να μάθουμε την ώρα. Μα που, εκείνο το ρημάδι, παιδικό
μυαλό, έβλεπε το Χοντρό και το Λιγνό να κάνουν βόλτες γύρω-γύρω.
Τώρα, δυο ακόντια στραμμένα γύρω απ’ τη ζωή μας κι εμείς να τρέχουμε
κυνηγημένοι.
Θυμάσαι, την πρώτη φορά που φόρεσες ρολόι; Περίμενες με μεγάλη
αγωνία την στιγμή που κάποιος θα σε ρώταγε: “τι ώρα είναι”. Να
σηκώσεις το χέρι, να κοιτάξεις με χαρακτηριστική άνεση το καινούριο
ρολόι σου και με μεγαλίστικη άνεση να αναφωνήσεις την ώρα. Και κάπως
έτσι μπήκαμε στο κυνήγι, μόνο που το θήραμα είμαστε εμείς, τι κι αν
πιστεύουμε πως έχουμε τον χρόνο στο χέρι.
Έρχονται κάτι στιγμές, που το μυαλό ξεφεύγει από το φάσμα του χρόνου.
Δίχως κανένα περιορισμό φθάνει παντού, στο πάντα.
Ένα κορίτσι, καθισμένο σε κλαδί, δέντρου μοναχικού, σε στέρφα
βουνοπλαγιά, στρωμένη με αγκάθια και βράχια που φθάνει ως τη
θάλασσα. Μένεις να την κοιτάς από ψηλά. Τα κορακίσια, μακριά μαλλιά
της , σκεπάζουν τους γυμνούς της ώμους. Μ’ αρχαία πρωθιέρεια μοιάζει,
με το μακρύ φουστάνι να λικνίζεται στους ρυθμούς του μελτεμιού. Τα
πόδια, μια μπρος-μια πίσω. Δελφίνια που πηδούν πάνω απ’ τα κύματα
και πάλι χάνονται κι εσύ προσμένεις πως και πως να ξεπροβάλουν.
Ύστερα, όλα χάνονται, είναι ώρα να φύγεις. Αρχίζει πάλι το κυνήγι. Μα,
τώρα τρέχεις δίχως άγχος. Θυμήθηκες, πως εκείνο το κορίτσι υπάρχει,
πως έχεις ζήσει εκείνη τη στιγμή. Χαμογελάς, και συνεχίζεις.
Η ύπαρξη εκείνης της ημέρας υποδηλώνει, πως θα υπάρξουν κι άλλες,
από αυτές τις μαγικές ημέρες που διαρκούν 25 ώρες. Προχωράς και
γλείφεις τα χείλη, αναπολώντας την αλμύρα από τα δικά της και
απολαμβάνεις τους δίχως κανένα χρονισμό χτύπους της καρδιάς.
Φθάνεις στη στάση. Κανονικά θα κοίταγες τι ώρα είναι, για να δεις σε
πόσην ώρα έρχεται το λεωφορείο, αλλά σφυρίζεις ανέμελα και χαζεύεις
τα σύννεφα που περνούν, αν και συνήθιζες να κοιτάς τα αυτοκίνητα,
αγχωμένος για την κίνηση. Ένα καράβι κι ένα αλλόκοτο πλάσμα με δύο
κεφάλια κυνηγιούνται, δίχως να δείχνουν ότι ενδιαφέρονται για το χρόνο
κι ας διαρκεί τόσο λίγο η ζωή τους. Το φανταστικό πλάσμα, -πιο γρήγορο,
405