“25th hour” project
Κατερίνα Ρ. | 14.11.2014
Η νύχτα σε φέρνει στο σημείο της εκκίνησης της ζωής. Σε ρίχνει ξανά στο
μηδέν και από εκεί στιγμιαία σ’ εκτοξεύει στο άπειρο. Σ’ ακούει σιωπηλά
και ποτέ δεν απαντά, παρά νιώθεις την αμυδρή παρουσία της μέσα από
την ηχώ των σκέψεων σου. Απόλυτη σιγή επικρατεί εκεί έξω, στην γιάφκα
των ονείρων, καθώς οι σκιές μας ξεγλιστρούν και ανταμώνουν
χορεύοντας πάνω σε λησμονημένες νότες. Στο μισοσκόταδο μια
αιωνιότητα, μια ζωή ολόκληρη μα ακόμα και του θανάτου η όψη μοιάζει
μικρή μπροστά στο άπειρο της όψης σου και την ζεστασιά του χρόνου
που κρατάς μέσα στα χέρια σου, καθώς ξεπροβάλλεις στην γωνία. Ο
χρόνος είναι το άρωμά μου, ό,τι έχει απομείνει να φωτίζει τον λαβύρινθο
της ύπαρξής μου, η ενθύμησή σου πάνω μου που όμως ξεθυμαίνει
νωχελικά ώρα με την ώρα. Μοναδική μου ελπίδα πια η 25η ώρα, εκείνη
της συνάντησής μας. Μου είχες πει να δώσουμε ραντεβού σε μια στιγμή
που ούτε ο χρόνος να μην μπορεί να αγγίξει, γιατί τίποτα και κανένας δεν
είναι ικανό να βαστάξει το ταλαιπωρημένο είναι μας που ζητά να σμίξει,
να εναρμονιστεί με το άλλο του μισό.
Εικοστή πέμπτη είναι η