“25th hour” project
Γιώργος Ζουράρις | 9.11.2014
Γεννήθηκα στις 32/13 ώρα 25η στο σημείο Μηδέν. Από τότε βαριόμουνα.
Είμαι από καλή οικογένεια, μεγάλο τζάκι. Ο μπαμπάς αν και μεσήλιξ, έχει
ακόμα πολύ ενέργεια. Δεν τον βλέπω πολύ, δουλεύει ασταμάτητα και τον
λένε Ήλιο. Την μαμά δεν την γνώρισα. Πέθανε πριν γεννηθώ, στην
Μεγάλη Έκρηξη.
Στο σχολείο, ξεχώριζα στα σπορ, ειδικά στο σπρίντ. Ήμουν απίστευτα
γρήγορος. Στο κυνηγητό και στο κρυφτό ήμουν ο καλύτερος. Κανείς δεν
μπορούσε να με πιάσει μα ούτε να με βρει. Ήμουν παντού και πουθενά,
πότε σωμάτιο, πότε κύμα. Μόνο η ξαδέρφη μου η Μαύρη Τρύπα
μπορούσε να με τσακώσει αλλά κι ’αυτή δύσκολα.
Ανέκαθεν υπήρξα μοναχικός τύπος. Μου άρεσε να κόβω βόλτες στους
αστερισμούς, στους γαλαξίες, να μπαινοβγαίνω στο σύμπαν και να παίζω
με τις διαστάσεις.
Στην αρχή είχε πλάκα, αλλά μεγαλώνοντας απέκτησα υπαρξιακές
ανησυχίες και άρχισα να φρικάρω. Συνειδητοποίησα πως δεν
εξελισσόμουν. Τα πάντα γύρω μου ήταν παγωμένα, αμετάλλακτα,
στάσιμα, αόρατα, ανούσια. Προσπάθησα να λύσω μόνος το πρόβλημα,
να δώσω κάποιο νόημα, κάποια κατεύθυνση στην ζωή μου αλλά μάταια.
Το πρόβλημά μου γινόταν ολοένα και πιο έντονο. Εμφανίστηκαν φοβίες
και ψυχοσωματικά. Φοβόμουν το σκοτάδι, την αιωνιότητα, ακόμα και
τον ίδιο μου τον εαυτό. Ντρεπόμουν για το άμορφο σώμα μου, ένιωθα
άσχημος. Έβγαλα και τικ, και όλο τιναζόμουν σαν το νευρόσπαστο.
Έπρεπε να ηρεμήσω.
Αποφάσισα να μιλήσω στον μπαμπά. Με αγαπούσε πολύ και κατάλαβε
πως το θέμα μου χρήζει βοήθειας. Είχε ακούσει από ένα φίλο του για μια
καινοτόμο θεραπεία, για περιπτώσεις παρόμοιες με την δική μου, στον
Μπλε Πλανήτη. Συμφωνήσαμε πως δεν υπάρχει τίποτα να χάσουμε και
γιατί όχι, να το δοκιμάσω. Εξ ‘ου κι έγινε.
Η μέθοδος ήταν όντως πρωτοποριακή αλλά και πολύ απλή, όπως ίσως
συμβαίνει με όλα τα φαινομενικώς περίπλοκα πράγματα. Εκ των
υστέρων συνειδητοποιώ πως δεν μου έκαναν τίποτα περισσότερο από το
να με επιβραδύνουν μέσα σε κάτι πραγματικά περίεργους τεράστιους
σωλήνες. Φαίνεται όμως πως αυτό και μόνο, ήταν υπέρ-αρκετό. Όλα τα
386