“25th hour” project
Νίκος Καλόγηρος | 6.11.2014
Αυτή η κρεβατίσια ασθμαίνουσα επανάληψη του ονόματός του πάνω
στις κορυφαίες τους στιγμές, παρά τρίχα να του γίνει εθελούσια είσοδος
στο φρενοκομείο. Και τι τρίχα; Μακριά και ολόισια, καστανομελένια και
μυρωδάτη. Τρίχα Τζένης.
Όμορφες κι οι βόλτες, ναι. Όχι μονάχα οι κουβέντες και τα τσάγια
πορτοκάλι κανέλλα, στο φόντο κι ο Coltrane, αλλά ύστερα αυτά τα
λαχταριστά αναφιλητά του φιλί-φιλί. Αυτές οι ανεπαίσθητες πτώσεις των
δακρύων της που τον συγκλόνισαν την πρώτη τους φορά.
- Μα γιατί κλαις; Τι έγινε; Τι έκανα;
- Όχι, όχι, όχι Τάσο μου! Μην ανησυχείς. Από χαρά κλαίω… Αχ… Έλα δω,
αγκάλιασέ με.
Αυτήν η κυτταρική βρύση πίσω από τον αμφιβληστροειδή της, που
άφησε τα μάτια της να υγράνουν, λειτούργησε καταλυτικά. Ποια θα
μπορούσε τόσο να συνεπαρθεί πάνω σε μια στιγμή τους; Αδιανόητο.
Μελιτζανί ανταύγειες, ματάκια πεντανόστιμα, ελιές καλαμών
ηλιόλουστο μεσημέρι με ψημέν