“25th hour” project
πρώτα μ’ ανάγκασε να τον ερωτευτώ… Ναι, ναι μ’ ανάγκασε! Με
υποχρέωσε… Εγώ δεν ήθελα! Θυμόμουν άλλωστε… θυμόμουν τον πόνο,
τα δάκρυα, το μαύρισμα της ψυχής! Τα θυμόμουνα όλα! Μα αυτός με
έκανε να ξεχάσω, να ζήσω, να αφήσω όλα μου τα παλιά στα παλιά… Μου
έδειξε το πώς αγαπάς μα και γιατί, μου είπε ότι ήμουν ότι πιο πολύτιμο
είχε ποτέ του βρει! Μα ξέχασε, μάλλον, να μου πει πως η δικιά του
αγάπη, κάποια στιγμή τελειώνει.
Αγάπησα, λοιπόν, με όλη μου τη δύναμη που η ψυχή μου μπορούσε να
βρει, το φως που τόσο καλά είχε κρύψει. Αγάπησα την πλευρά του που
κανείς άλλος δεν είχε δει. Αυτό το κομμάτι, που κι ο ίδιος ακόμα είχε
ξεχάσει! Αγάπησα το πως έβλεπα εμένα, μέσα απ’ τα μάτια του. Μα
κυρίως αγάπησα που με ανάγκασε να βγω μέσα απ’ τα χειρότερα
σκοτάδια μου. Ορίστε, λοιπόν, η απάντησή σου, πάψε τώρα!
Μια στιγμή, πριν η 25η ώρα περάσει, πρέπει ακόμα να μου πεις το γιατί;
Το γιατί –αφού έτσι λες- έπαψες, έπαψες να αγαπάς… να τον αγαπάς!
Κι άλλο γιατί; Τι εμμονή είναι αυτή με τα «γιατί»; Μα θα σου πω, διότι
αυτό το «γιατί» είναι εύκολο να απαντηθεί. Η αγάπη, λοιπόν, καθώς είναι
το πιο ισχυρό μαγικό όλων των κόσμων, υπαρκτών αλλά και
φανταστικών, θα έπρεπε για να ζήσει αιώνια να μεταφερθεί σε ένα
κόσμο γεμάτο μαγεία. Μα η δικιά μας καταδικάστηκε να ζήσει σε ετούτο
τον κόσμο, που δεν έχει ίχνος μαγείας, παρά μόνο είναι γεμάτος
εγωισμούς, κακίες, κριτικές, ζήλιες, υπερβολές και συμβιβασμούς. Και η
δικιά μας αγάπη αντί να ανθίσει, απλά στραγγαλίστηκε ανάμεσα στην
διαφορετικότητα των κόσμων που πραγματικά ανήκαμε…
Και μου το λες έτσι δίχως να ντρέπεσαι πως συμβιβάστηκες; Ότι
αρκέστηκες στους συμβιβασμούς του κόσμου σου; Γιατί; Για ένα κενό
αύριο; Γιατί ψεύτρα; Εσύ δεν ορκιζόσουν ότι σιχαίνεσαι τους
συμβιβασμούς; Γιατί πέταξες τη μαγεία;
Όχι καλή μου σκέψη, που τόσο ποθείς να γίνεις ερινύα που θα
κατασπαράξει για ακόμη μια φορά το πείσμα, που με τόσο κόπο έχτισα
για να μη χάσω ξανά την πολύτιμη αξιοπρέπειά μου. Αυτός ακριβώς ήταν
ο λόγος που έπαψε να μ’ αγαπά «Αυτός»!!! Εγώ «απλά» τον μιμήθηκα…
Καληνύχτα, γλυκεία μου σκέψη…
380