“25th hour” project
Χριστίνα Σ. | 5.11.2014
Αυτή η ανίερη, αυτή η κρυφή απ’ το χρόνο ώρα που παίζει παιχνίδια
ανάμεσα στον αληθινό και φανταστικό κόσμο, αυτή είναι που ξυπνάει τις
σκέψεις και τους δίνει φωνή. Φωνή δυνατή να ρωτούν ό, τι μες του
μυαλού τις κρύπτες οι άνθρωποι φυλούν. Ό,τι καλά στριμωγμένο από
αγάπες και λύπες βαθιά μέσα τους κρύβουν, οι ύπουλες σκέψεις σαν
σκιές το τραβούν και αυτήν την άτιμη ώρα στον καθένα ειρωνικά το
ρωτούν.
Η δικιά μου για μέρες ξυπνά, τούτη την εικοστή πέμπτη ώρα τη νύχτα,
και επίμονα σαν παιδί με ρωτά για να μάθει τη δικιά της αλήθεια…
Ανήσυχη και κάπως ενοχλητική σαν παιδί που ρωτάει διαρκώς την ίδια
ερώτηση.
Με μανία ξανά και ξανά για απαντήσεις που κι εγώ αμφιβάλλω αν ξέρω…
Γιατί τον αγάπησες; Πες μου γιατί; Τι ήθελες; Τι κέρδισες; Τι πήρες; Γιατί
τον αγάπησες; Γιατί; Γιατί;
Γιατί άραγε να σ’ αγάπησα; Τι μ’ έκανε να δω κάτι διαφορετικό σε σένα
απ’ αυτό που έβλεπαν οι υπόλοιποι; Δυο κόσμοι ολότελα ξένοι, δυο
άνθρωποι εξολοκλήρου διαφορετικοί χωρίς ούτε μια κοινή γραμμή
«πλεύσης»… Πώς είδα το καλό στα δικά σου τα μάτια, τα ολόμαυρα, τα
σκοτεινά; Μήπως ήταν μονάχα αυτό; Καθαρή περιέργεια και πάθος για
το άγνωστο, για μια περιπέτεια με μοναχό κέρδος τις αλλεπάλληλες
εκρήξεις αδρεναλίνης;
Και πάλι όμως όχι, δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν κάτι πιο δυνατό… Κάτι σαν
έκρηξη, μια έκρηξη στα στενά σοκάκια του εγκεφάλου που
απελευθερώνει ένα ασύγκριτο κοκτέιλ ορμονών που σε κάνει να βλέπεις
τον κόσμο με απίστευτα χρώματα και φώτα, που κολλάνε ένα μόνιμο
χαμόγελο δίχως λόγο και αιτία στα μούτρα σου και σε οδηγούν σε
πράξεις που δεν είχες διανοηθεί ότι θα πράξεις…
Ναι αλλά δεν μου απαντάς… Γιατί; Γιατί τον αγάπησες; Ξεφουρνίζεις ένα
σωρό ανόητα λόγια για έρωτες και φίλτρα μα δε μου λες την αλήθεια;
Πες μου για μια φορά την