“25th hour” project
Χριστίνα Ραδαίου | 1.11.2014
Μάθαμε να ζούμε μέσα από τις ταινίες και ήρθε η πραγματικότητα να
μας προσγειώσει άξαφνα και πολύ άγρια.
Δεν υπάρχει αυτό το «happy end», δεν θα τρέξει να μας κυνηγήσει μέχρι
τα πέρατα της γης ο μεγάλος μας έρωτας, υπερπηδώντας χιλιάδες
εμπόδια, ούτε θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε προβλήματα και
αρρώστιες λες και είναι απλά τσιμπήματα κουνουπιού.
Η ζωή είναι αλλιώς… Σκληρή, δύσκολη, γεμάτη δοκιμασίες. Όλα αυτά,
όμως, είναι που μας κάνουν καλύτερους, που μας χαρίζουν αυτά τα
φανταστικά παράσημα θάρρους προς επιβράβευση του εαυτού μας για
ό,τι πέρασε και που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη!
Ναι, όλα αυτά μας κάνουν καλύτερους, αλλά καθετί έχει και το τίμημά
του. Έτσι, και αυτό το ταξίδι της ζωής αφήνει τα σημάδια του. Το κλειδί
της ευτυχίας κρύβεται σ΄ αυτές τις «πληγές». Να τις κοιτάμε, να
θυμόμαστε πως προήλθαν, να πονάμε καμιά φορά μαζί τους όπως με τα
σπασίματα όταν αλλάζει ο καιρός, αλλά να μη μένουμε εκεί!
Σ΄αυτό το «παραπέρα» κρύβεται και η δική μου ευτυχία. Σ΄αυτή την 25η
ώρα της ημέρας, που ο κόσμος να χαλάσει, θα μου την αφιερώσω. Εκεί
που το ρολόι θέλει να κυλήσει, αλλά τελικά σταματά και σέβεται τη δική
μου 25η ώρα. Όνειρα, μπλεγμένα με τις σκέψεις της ημέρας , ένα κεφάλι
- σέικερ κοινώς. Είναι εκείνα τα εξήντα δικά μου λεπτά που πάντα, όμως,
τελειώνουν γλυκόπικρα καθώς γυρίζω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι.
Αυτό το κομμάτι από ύφασμα και πούπουλα, που έχει σκουπίσει κάθε
δάκρυ μου, έχει ακούσει κάθε σκέψη μου, έχει ποτίσει από το άρωμά
μου. Το σημείο διαφυγής μετά από κάθε τσακωμό, που κατέληξε να
βρίσκεται και στην αγκαλιά μου όταν μεγάλωσα και δεν είχα πια τα
γιγαντόσωμα αρκούδια μου. Αυτό το καταφύγιο, που έχει γίνει η 25η
ώρα μου.
Τι θα μου λείψει από τις ανθρώπινες συνήθειές μου όταν πια δεν θα
είμαι εδώ; Αυτή η άτιμη η μυρωδιά από το μαξιλάρι μου, μπλεγμένη με
το άρωμα από το σαμπουάν και αυτή η ζεστασιά, που όσο είσαι εκεί δεν
λέει να φύγει!
Αυτό θα μου λείψει. Η 25η ώρα μου.
372