“25th hour” project
γίνει γνωστός, πλούσιος, να αγοράσει μια από εκείνες τις επαύλεις που
έβλεπε στην τηλεόραση και γέμιζαν τα όνειρά του.
Η δουλειά στο γραφείο ήταν δύσκολη, τα ωράρια ατελείωτα και οι
απαιτήσεις πρωτόγνωρες. Οι προθεσμίες ήταν εξοντωτικές και ο
ξάδερφος αποδείχτηκε σκληρός εργοδότης. Το όνειρό του όμως τον
κρατούσε στην επιφάνεια και δεν τον άφηνε να βουλιάξει. Αγόρασε
καβαλέτα και καμβάδες αδειανούς και χρώματα και μπογιές που
περίμεναν να πάρουν τη θέση τους στα έργα του. Η έμπνευση όμως
χανόταν μέσα στα λογιστικά βιβλία και την αποπνικτική ατμόσφαιρα του
σπιτιού του. Σκέφτηκε να ενοικιάσει άλλο σπίτι, πιο ευρύχωρο, αλλά τα
οικονομικά του δεν του το επέτρεπαν. Τα Σαββατοκύριακα γύριζε από
πάρκο σε πάρκο κουβαλώντας τα σύνεργά του αλλά μάταια, τίποτα δεν
μπορούσε να ζωγραφίσει. Άρχισε να κάνει συντροφιά με το αλκοόλ
πνίγοντας όχι μόνο την αδυναμία του να γίνει αυτό που ονειρευόταν
αλλά και τον πόνο που ένιωθε, όσο περνούσε ο καιρός οι σκυθρωπές
φατσούλες των παιδιών του την τελευταία φορά που τα είδε στοίχειωναν
ολοένα και περισσότερο τις σκέψεις του.
Στο γραφείο τα πράγματα δυσκόλευαν ολοένα και περισσότερο, η
αδυναμία να συγκεντρωθεί στη δουλειά τον έκανε να αισθάνεται όλο και
πιο άσχημα. Γεμάτος ενοχές για τα λάθη του άρχισε να ζωγραφίζει
πίνακες που το μαύρο της ψυχής του κυριαρχούσε. Μια δικιά του
τεχνοτροπία, που δεν μπορούσε να καταλάβει αν ξεπηδούσε από μέσα
του εξαιτίας τού ταλέντου που είχε ή των καταχρήσεων και του αλκοόλ,
έπαιρνε σάρκα και οστά στους πίνακες. Βάλθηκε να ζωγραφίζει με μανία,
ξεχνούσε να φάει και να κοιμηθεί, ο μόνος του σύντροφος ήταν πια τα
αδειανά μπουκάλια και οι τσαλακωμένες γόπες στα αυτοσχέδια τασάκια.
Μια εμμονή για να ζωγραφίζει συνεχώς καρφώθηκε στο μυαλό του και
τον οδηγούσε κάθε μέρα, από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου
μπροστά στους καμβάδες. Το πλάκωμα που ένιωθε μέσα στο στενό του
σπίτι έβρισκε εκτόνωση στους πίνακές του που πολλαπλασιαζόνταν
καθημερινά με αριθμητική πρόοδο. Παράτησε τη δουλειά του, παράτησε
και τον κόσμο.