“25th hour” project
Σοφία Τσαγκαράκη | 26.10.2014
Η διαδρομή για Αθήνα έμοιαζε ατέλειωτη. Πίστεψα πως δεν θα έφτανα
ποτέ. Τα κλειδιά στριφογύρισαν στην κλειδαριά μια φορά. Μετά
δεύτερη. Η πόρτα άνοιξε δειλά με τη μυρωδιά χαλασμένου φαγητού να
’ρχεται απευθείας απ’ την κουζίνα. Το πάτωμα ήταν ασκούπιστο και
υπήρχαν πεταμένα ρούχα παντού. Δεν με ’νοιαξε τίποτα. Έτρεξα στο
κρεβάτι μου και με πήραν τα κλάματα με ένα ατέλειωτο ΓΙΑΤΙ να
στριγκλίζει από το πάτωμα ως το ταβάνι.
Σηκώθηκα μετά από ώρα.. Νόμιζα πως είχα συνέλθει μα λύγισα μόλις
είδα το ανοιχτόχρωμο σορτσάκι του παραπεταμένο στον καναπέ του
σαλονιού. Έτρεξα στο μπάνιο να πλυθώ. Έσκυψα πάνω απ’ το νιπτήρα.
Έριξα μπόλικο νερό στο πρόσωπό μου. Υπήρχαν ακόμη οι κοντές τρίχες
απ’ τα γένια του εκεί. Τα καθάρισα όλα. Βγήκα στο πάρκο με μάτια
βουρκωμένα κι άρχισα να τρέχω για να ξεθυμάνω. Όλα μου θύμιζαν
εκείνον.
Έφτασα στη Θάλασσα. Συντροφιά με τις σκέψεις μου. Φύσαγε απαλά το
αεράκι και τα ξεσκισμένα μου αθλητικά βυθίζονταν στην άμμο. Τα μάτια
του, τα δόντια του, τα χέρια του… Είχε φύγει πριν από λίγες ώρες ή πριν
από λίγες στιγμές; Βρισκόμουν σε πλήρη σύγχυση, ενώ με το ζόρι
κατάφερνα να στηριχθώ στα πόδια μου. Έτρεμα ολόκληρη.. «Θέλω να
προχωρήσω. Ν’ απαλλαγώ απ’ όσα δεν μπορώ να έχω. Μα δεν έχω το
θάρρος να διώξω το γλυκό δηλητήριο που μου τρώει τα σωθικά.»
Κι οι μέρες περνούσαν… Κι οι νύχτες περνούσαν και κείνες... Πιο δύσκολα
οι νύχτες. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ποια ώρα να τον πάρω
τηλέφωνο να τον ακούσω; Ποια ώρα φεύγει το επόμενο τρένο που θα με
πάει κοντά του; Ποια ώρα κοιμάται και ποια ώρα ξυπνάει να πάει στη
σχολή του; Ποια ώρα θα μου πει πως μ’ αγαπά; Ποια ώρα θα με
ξαναπάρει στην αγκαλιά του; Ποια ώρα τα μάτια του θα ξαναντικρύσουν
τα δικά μου και τα χείλη του θα φιλήσουν τα δικά μου; Κάτι μου λέει πως
αυτή η ώρα θ’ αργήσει να ξανάρθει. Αυτή η ώρα δεν υπάρχει σε κανένα
ρολόι αναλογικό ή ψηφιακό... Έχουμε άλλες προτεραιότητες τώρα.
Έχουμε να σπουδάσουμε. Έχουμε να πάρουμε πτυχίο. Έχουμε να
«ζήσουμε τις εμπειρίες της φοιτητικής ζωής» όπως προβάλλουν τα
πρότυπα της εποχής. Γαμημένη απόσταση. Μας νίκησες..
360