"25th hour" project | Page 357

“25th hour” project ακινητοποιημένο. Σχεδόν κανείς άλλος δεν το κάνει αυτό, με κάνει να σκέφτομαι πως κρατούν την ισορροπία τους. Αργώ πολύ να μιλήσω για εκείνη. Ίσως επειδή δεν μου έχει ξανατύχει κάτι παρόμοιο. Στεκόμουν μπροστά στην πόρτα χαζεύοντας, όταν την πρόσεξα καλύτερα. Δεν είχε υπερβολική ζέστη εκείνη τη μέρα, πόση να έχει μια μέρα του Σεπτεμβρίου; Μου έχει συμβεί και μένα να φοράω γυαλιά Ηλίου και με την αφόρητη ζέστη να ιδρώνει το πρόσωπο μου, κάτω από τα μάτια, γύρω από τα γυαλιά. Την είδα μια φορά να σκουπίζει εκείνο το σημείο με τα δάχτυλά της. Και από τη μια και από την άλλη πλευρά. Το σώμα της σε θέση άμυνας, γυρισμένο προς το παράθυρο, να κάνει τάχα πως κοιτά απέξω. Έπρεπε να είχα καταλάβει. Η ίδια κίνηση, όμως, επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά. Δεν άφηνε τίποτα να ξεφύγει από το σκελετό των γυαλιών και να τρέξει κάτω. Τα έπνιγε την ώρα που γεννιούνταν. Και αν δεν ήμουν σίγουρη αν στ’ αλήθεια έκλαιγε, έπρεπε να προσέξω τα χείλη, την έκφραση τους. Είχαν εκείνη τη λυπημένη, προς τα κάτω, έκφραση. Ακόμα και αυτή προσπαθούσε να κρατήσει στη θέση της. Για να μην αρχίσουν οι λυγμοί να την κατακλύζουν. Μέσα στα λίγα λεπτά, που έκανε το λεωφορείο, να διατρέξει εκείνη την ελάχιστη διαδρομή, πόσα πρόλαβα να σκεφτώ. Συνήθως το μυαλό τρέχει στο κακό. Μια αρρώστια, ένας αγαπημένος που λιώνει, ένας θάνατος, ένας χωρισμός. Όταν άνοιξε η πόρτα, δεν είχα άλλη επιλογή. Πως θα της φαινόταν, όμως, αν της έκανα ένα νεύμα από το παράθυρο ή αν σχημάτιζα μια καρδιά με τα δάχτυλά μου; Ή αν της χτύπαγα το τζάμι και την ρωτούσα αν είναι καλά; Ή ακόμα, τι θα σκεφτόταν αν δεν κατέβαινα εκεί που έπρεπε και πήγαινα πιο κοντά της, να την δω, να εξακριβώσω την κατάσταση της, να την αγκαλιάσω; 357