“25th hour” project
εκεί τυχαία με το φορτίο του και υποβάλλεται δίχως αντίσταση καμιά στο
φοβερό γεγονός της εκθέσεως.
Ο άνδρας με τ’ άνθος στο στήθος του έχει σπάσει από μέσα. Έτσι
εξηγείται που διαγράφεται μισός και τρομαγμένος, σαν τον μπρούτζινο
ταξιδιώτη με το διάφανο σώμα. Σκηνές απ’ τις θεματικές του ζωγράφου
Μπόντσογλου μας απασχολούν εδώ και εκεί, σκόρπιες υπενθυμίσεις
τόσων αναχωρήσεων. Απόψε η Αλίκη συνιστά μια θεωρία. Το πανερί της
κοντά στις λάμπες είναι από καιρό πια άδειο.
Η παράσταση διακόπτεται αναπάντεχα. Μερικοί ισχυρίζονται πως τέτοιο
πράγμα, όπως η 25η ώρα δεν υπήρξαν ποτέ και ουρλιάζοντας
ανηφορίζουν στα προπύλαια. Η αυλή του οφθαλμιατρείου, η όψη σου
τις πολύ μικρές και γι’ αυτό τρυφερές ώρες δεν υπάρχουν. Αυτοί οι
μυστικοί καταυλισμοί έχουν πια κατακτηθεί. Η επιστήμη της κτιριολογίας
μονοπωλεί το ενδιαφέρον στις πόλεις που ερωτεύεσαι.
Τ’ άλλο βράδυ, στα ορεινά χωριά, όταν θα παίζεται η 25η ώρα εκείνος ο
άνδρας θα ’χει χαθεί. Θα ’ναι για πάντα εκείνη η διακριτική και αθώα
μορφή στους μεσημεριανούς καμβάδες του αμερικανικού μοντερνισμού
που θα τον υπενθυμίζει.
Στο τέλος της παράστασης το ταμπλώ αποσύρεται. Η διακόσμηση της
αυλής αποκαθίσταται. Με κολόνες δωρικές, επωνυμίες πολυεθνικών,
τυφλούς νεαρούς και κλονισμένες μητέρες. Τίποτε δεν θυμίζει την 25η
ώρα. Μόνο ίσως ο άνδρας εκείνος που ’χε χαθεί μες στα χρώματα και
τώρα απασχολείται φροντίζοντας τις λεπτομέρειες ενός θαύματος.
Οι φωτογράφοι τηλεφωνούν στην Κόρινθο. Αγκαζάρουν τ’ αγοραία και
σπεύδουν να παραδώσουν το φιλμ. Οι τίτλοι ταξιδεύουν στους
τηλέγραφους. Το οφθαλμιατρείο σφραγίζεται για πάντα. Οι
ανταποκρίσεις μαίνονται. Το καλοκαίρι σκοτώνεται αργά μες στις μικρές
μας μέρες. Η παράσταση διασώζεται χάρη στ’ αποκόμματα των
εφημερίδων και την ακοίμητη, εδώ και αιώνες, φιλοδοξία ενός μικρού
αγάλματος.
349