"25th hour" project | Page 341

“25th hour” project Ιωάννης Λαμπάκης | 15.10.2014 Τα λευκά πλακάκια με τους σκούρους λεκέδες στους αρμούς την έφερναν ολοένα και πιο κοντά στην αίθουσα που τον συναντούσε. Δεν ήξερε αν μετρούσε τον αριθμό τους ή τους κτύπους της καρδιάς της που σμίγανε με τον θόρυβο από τα τακούνια της σε όλη τη διαδρομή κι αντηχούσαν ανάκατοι στον άδειο διάδρομο. Δεν ήξερε αν άκουγε την δική της ανάσα ή την ξένη του άνδρα δίπλα της. Είχε ξεκινήσει νωρίς το απόγευμα από το σπίτι της, ένα ημιυπόγειο στο κέντρο της πόλης με μόνο του ορίζοντα τους πρησμένους αστράγαλους των περαστικών και το γρήγορο αγχωμένο τους βήμα. Πήρε δυο λεωφορεία, ανάπνευσε βρώμικα στόματα και μασχάλες κατακαλόκαιρο και πάτησε το ευλογημένο για κείνη χώμα μπροστά από τη μεγάλη κεντρική πύλη. Έγνευσε στον φρουρό μα κείνος, σμιλεμένο από αδιαφορία άγαλμα,