“25th hour” project
Καρμέλα-Αντιγόνη Σώρρου | 9.10.2014
Το μήνυμα το πήρα! Επιτέλους έρχεσαι! Σκόρπισαν οι φόβοι...
Λησμόνησα την επώδυνη αναμονή. Ακριβώς τη στιγμή που είχα χάσει,
κάθε ελπίδα! Προσπαθούσα να το πάρω απόφαση, μα η καρδιά μου ένας
κόμπος άλυτος και δεν είχα σπαθί να τον κόψω, να λυτρωθώ! Επίμονα
ερχόσουν στη σκέψη μου, κάθε ανατολή και τα βράδια με τυραννούσε το
σεντόνι, στριφτό με καρφιά να διαπερνούν το κορμί μου. Είχα γίνει μια
λιπόσαρκη σκιά, φοβιστική. Ήμουν είκοσι δυο χρονών και η απουσία σου
με κατασπάραζε σαν θηρίο με δαγκάνες... Έπαιζα θέατρο, με άθλια
σκηνοθεσία. Οι θεατές δεν τολμούσαν, να αρθρώσουν λέξη. Το
παράλογο παιζόταν στη δική μου σκηνή… Το έκρυβα από όλους, δεν
ήθελα να ψηλαφήσει κανείς τον πόνο μου. Λόγια