“25th hour” project
μαθηματικά και μεταφορικά την πρώτη θέση από το ρολόι και θα τη
μετέφερα στην 25η. Θα γινόταν η 25η ώρα της ημέρας μου, η ώρα που θα
συναντιόμουν με τον Μαθηματικό και θα διεκδικούσα τα λάφυρα
πολέμου, θα διαπραγματευόμουν το δεύτερο γάμμα στη λέξη μου.
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν είδα τα φώτα ενός αμαξιού να
αναβοσβήνουν στο λιμάνι. Ο Μαθηματικός είχε φτάσει. Γνώριζα πως
πάντα του άρεσε να κάνει εντύπωση ακόμα κι αν έπρεπε να περάσει
απαρατήρητος. Τον είδα να βγαίνει από το αμάξι κρατώντας μια
δερμάτινη βαλίτσα. Θα σας έλεγα πώς φορούσε καπαρντίνα και καπέλο,
μα θα ήταν ψέματα. Ήταν καλοκαίρι και τα μαλλιά του, σγουρά και
μακριά, σαν κάθε τρελό επιστήμονα που σέβεται τον εαυτό του,
εμπόδιζαν οποιαδήποτε χρήση καπέλου. Με πλησίασε και άνοιξε τη
βαλίτσα. Κράτησε το γράμμα στον αέρα και το ανέμισε χαμογελώντας.
«Είμαι στην ώρα μου;» είπε. «Θα μπορούσα και να μην είχα έρθει. δεν
μπορούσα να βρω στο ρολόι μου την 25η ώρα κι έτσι δεν ήξερα πότε
ακριβώς έπρεπε να εμφανιστώ». Έβαλε το χέρι του στη βαλίτσα και μου
πέταξε ένα αντικείμενο. Ήταν ένα παιχνίδι, ένα μικρό άλογο.
Κατάλαβα πως τα πράγματα ήταν δυσκολότερα απ’ όσο νόμιζα. Το
«σημάδι του αλόγου» όπως το αποκαλούσαμε, ήταν μια προειδοποίηση
πως ο Μαθηματικός, κι όχι εσύ, ελέγχει την κατάσταση. Το είχε δανειστεί
από το Νονό, την αγαπημένη του ταινία, μόνο που στην περίπτωσή μας
δεν υπήρχε αληθινό άλογο προς σφαγή.
Το γράμμα μου βρισκόταν εκεί, πάνω στο χαρτί που κρατούσε στο χέρι
του. Όμορφο και απλό, σαν ψάρι σε παιδική ζωγραφιά, κολυμπούσε
μόνο του, χωρίς συντρόφους της αλφαβήτου ή σημεία στίξης, στους
λευκούς αφρούς των κυμάτων του χαρτιού. Ο Μαθηματικός έκανε δύο
βήματα μπροστά και βρέθηκε στην άκρη της προβλήτας του λιμανιού.
Γύρισε και με κοίταξε προτού ρίξει το χαρτί στη θάλασσα. Το είδα να
μουσκεύει και να ταξιδεύει προς τα βαθιά. Αυτό ήταν. Το ψάρι
λαχταρούσε τον ωκεανό κι εγώ το είχα χάσει για πάντα.
Κρατούσα ακόμα το ξύλινο άλογο και είχα μείνει σιωπηλή και
σαστισμένη. Μια περίεργη αίσθηση με διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα.
Δεν θα άφηνα κανέναν να αποφασίσει πόσα και ποια γράμματα με
προσδιορίζουν και ποια όχι. Αν μου έστελναν το άλογο σαν
προειδοποίηση ισχύος, θα ήταν δική μου ισχύ. Το άλογο, το παράλογο,
το παράδοξο και το φανταστικό θα ήταν η δύναμή μου ως Συγγραφέας.
316