"25th hour" project | Page 307

“25th hour” project Ευαγγελία Ρίζου | 25.9.2014 Με λένε Ειρήνη, είμαι 16 χρονών και ζω στην Θεσσαλονίκη. Οι γονείς μου χωρίσανε πριν μερικά χρόνια κι έκτοτε ζω με την μητέρα μου και τον μικρότερο μου αδελφό. Δεν υπάρχει κάτι το τραγικό ή δύσκολο στην ζωή μου. Πάω στο σχολείο, μετά στο φροντιστήριο, μετά αγγλικά, μετά κολυμβητήριο και τέλος σβήνω στο σπίτι και με παίρνει ο ύπνος αγκαλιά με το λάπτοπ μου στο κρεβάτι. Μια μέρα λοιπόν, όπως και τις υπόλοιπες, γύρισα σπίτι και πήγα στο δωμάτιο μου αμέσως. Η μάνα μου γκρίνιαξε λίγο αλλά της είπα πως είμαι κουρασμένη κι ότι έχω να διαβάσω γιατί την επόμενη είχαμε διαγώνισμα στην Χημεία. Ήταν γύρω στις δέκα το βράδυ όταν βγήκα από το δωμάτιο μου κάποια στιγμή και πήγα στην κουζίνα για να πιω λίγο νερό. Η μάνα μου έβλεπε μια χαζή σειρά στην τηλεόραση ενώ ο αδελφός μου είχε μάλλον ήδη κοιμηθεί. Ξαναπήγα μέσα και έστειλα μήνυμα στην φίλη μου την Άννα αλλά δεν μου απάντησε. Έστειλα και στην Κατερίνα και την ρώτησα τι κάνει (είχα όρεξη για κουβέντα) αλλά μου είπε πως είναι έτοιμη να μπει για μπάνιο κι ότι μετά θα κοιμηθεί. Το σκέφτηκα λίγο να στείλω στον Κώστα (ένα αγόρι που μου αρέσει) αλλά μετά το μετάνιωσα. Έμεινα για λίγο εκεί στο κρεβάτι μου ακούγοντας μουσική, αλλά ένιωσα να κουράζομαι και ξάπλωσα για να κοιμηθώ. Μεταξύ ύπνου και συνειδητού, άνοιξα τα μάτια μου κι είδα το πιο περίεργο πράγμα στον κόσμο. Το ταβάνι του δωματίου μου να υποχωρεί λες και κάποιος το τραβάει όπως κάνεις με ένα σπιρτόκουτο και τον βραδινό ουρανό να εμφανίζεται πάναστρος μπροστά μου. Έμεινα εκεί, αποσβολωμένη να κοιτώ μην ξέροντας αν πρέπει να φοβηθώ, αν ονειρεύομαι, αν πρέπει να αρχίσω να τρέχω. Ξαφνικά τα αστέρια στον ουρανό άρχισαν να κουνιούνται πέρα δώθε κι άρχισαν να σχηματίζουν διάφορα πράγματα, όπως λουλούδια, ψάρια, ακόμη κι έναν ελέφαντα. Ήταν σαν να έδινε το σύμπαν μια παράσταση μόνο για μένα. Ώσπου ξαφνικά όπως άνοιξε πριν το ταβάνι απότομα, έτσι έκλεισε, κι έμεινα μόνη στο σκοτάδι χωρίς ανάσα. Έπιασα γρήγορα το κινητό μου να στείλω μήνυμα στην Άννα, αλλά σταμάτησα όταν είδα το ρολόι να λέει 24:59. Αμέσως μετά και πριν προλάβω να στείλω το μήνυμα ένιωσα τα μάτια μου να κλείνουν και σχεδόν χωρίς να μπορώ να αντισταθώ, με πήρε ο ύπνος. 307