“25th hour” project
«Δεν γίνονται, ε;»
Τα έβαλα κάτω. Με το 40ωρο… Για να δούμε… Ας πάρουμε μια τυχαία
ηλικία, τη δική μου ας πούμε. Έστω ν τα σημερινά μου έτη… Τα νούμερα
ήταν αμείλικτα, τρόμαξα από τη νεότητά μου. Όχι, δεν άντεχα να
ξαναδώσω Πανελλαδικές.
«Παν μέτρον άριστον» συμφώνησα.
«Είναι προς το συμφέρον μας, ρε Ζωή» της είπα το απόγευμα, αλλά πού
να καταλάβει αυτή.
«Τι μαλακίες λες, ρε Σωτήρη;»
Η Ζωή είναι αγύριστο κεφάλι.
«Είσαι κολλημένη στο παρελθόν» της είπα. «Η εποχή μας έχει ανάγκη
από τολμηρές μεταρρυθμίσεις. Πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο, ρε Ζωή;»
Το χαβά της αυτή.
«Τι μαλακίες λες, ρε Σωτήρη;»
«Πόσων χρονών είσαι;» της είπα.
«Παλαιοκομματικά ή εκσυγχρονισμένα;» με ειρωνεύτηκε.
«Να πάρε εδώ και υπολόγισε» της είπα και της έδωσα το χαρτί με τον
τύπο που είχα βγάλει για τον υπολογισμό της ρεβιζιονιστικής μου
ηλικίας. «Όπου ν βάλε την παλαιοκομματική σου ηλικία και δες πόσα
χρόνια κερδίζεις. Και μην κοιτάς τώρα που είσαι νέα. Για σκέψου το
μέλλον σου. Για βάλε ν+1, ν+2, ν+25… Εκεί να δεις διαφορά!».
Ούτε που έδωσε σημασία η Ζωή στους αριθμούς μου.
«Όχι, δεν θα τους κάνουμε το χατίρι. Από αύριο ξεκινάμε απεργία. Αύριο
θα μείνουμε απέξω όλοι!»
«Και εγώ;»
«Ναι ρε Σωτήρη, κι εσύ».
«Άκου Ζωή» της είπα. «Ο μεγαλύτερος επαναστάτης είμαι εγώ, το
ξέρεις».
Η Ζωή κούνησε αποδοκιμαστικά το κεφάλι, εγώ συνέχισα.
298