“25th hour” project
αυτούς τους 20 μήνες. Πριν από εσένα, στην Αθήνα, λες να μην άφησε
κάποια κοπέλα για τους ίδιους λόγους. Μετά από εσένα, λες να μην
αφήσει κάποια άλλη , για τους ίδιους πάλι λόγους; Λες να μην έζησε τις
ίδιες εικόνες αποχωρισμού; Λες να μην ήσουν άλλος ένας κρίκος στην
αλυσίδα των μετακινήσεων του; Σύνελθε λοιπόν!» μαινόταν, η λογική.
Η Κατερίνα όμως, έκλεινε τα αυτιά… δεν ήθελε να ακούσει. Αρκετά έζησε
με τη λογική στο παρελθόν. Και ποιο ήταν το όφελος; Έζησε; Ενώ τώρα
ζει! Αφήνεται στον έρωτα χωρίς ταμπού, με τον άνθρωπο που θέλει
πρώτα να δώσει και μετά να πάρει – με τον άνθρωπο που γίνεται ένα
μαζί της και τη στηρίζει σε όλα της τα βήματα.
Ζει! Επιτέλους ζει! Είναι η Κατερίνα και ο Στέφανος τη θέλει μόνο για
εκείνη και όχι για τη θέση ή το όνομά της ή την περιουσία της. Θέλει την
Κατερίνα, αυτό το ζεστό κορίτσι που μόνο αυτός γνωρίζει ότι κρύβει ένα
μικρό ηφαίστειο.
Ζει! Δηλαδή, ζούσε μέχρι πριν από 24 ώρες!
Τώρα την 25η ώρα που ο Στέφανος δεν υπάρχει και στη θέση του αφήνει
ένα κενό… τώρα τι γίνεται;
Νοιώθει τα δάκρυα να κυλούν και τον καυτό κόμπο στο λαιμό της να την
πνίγει. Πνίγοντας ένα λυγμό, ανοίγει τα μάτια.. Πανικόβλητη , ρίχνει μια
κλεφτή ματιά στον καθρέπτη του οδηγού. Συναντά το ανήσυχο βλέμμα
του. Ξεροκαταπίνει και στρέφει το βλέμμα ακολουθώντας ότι αφήνει
πίσω του το ταξί.
Ο ταξιτζής δε ρωτά. Καταλαβαίνει πολλά. Το ταξί του είναι ένα μεγάλο
σχολείο ζωής.
Απότομη προσγείωση για την Κατερίνα, η επιστροφή.
Σκούπισε τα δάκρυά της και οχύρωσε την καρδιά της. Οι ψυχολόγοι
λέγουν – κάπου το διάβασε αυτό – ότι αν κάτι σε βασανίζει, μην το
κλειδώνεις μέσα στην ψυχή σου. Σε τραυματίζει. Ελευθέρωσέ το. Γράψε
το σε ένα κομμάτι χαρτί. Διάβασέ το πολλές φορές, μέχρι να απαλύνει ή
ακόμα και να σβήσει, ο πόνος.
Αυτό έκανε και η Κατερίνα.
Η 25η ώρα τη βρήκε να γράφει την ιστορία της. Η ιστορία της θα γίνει
διήγημα – μόνο που θα αλλάξει τα ονόματα των ηρώων της. Ίσως έτσι
29