"25th hour" project | Page 288

“25th hour” project Αναστασία Γκρέμου | 20.9.2014 Τον ξύπνησε ο ήχος των λέξεων, θαρρείς και ήταν βροντές, εν μέσω καταιγίδας, που τραγουδούσαν την απελπισία και τον πόνο σε λα μινόρε. Καίτοι έβγαιναν με δυσκολία, αθροίζονταν η μία δίπλα στην άλλη με γοργούς ρυθμούς, λες κι η σβελτάδα θα λειτουργούσε καταπραϋντικά, ή απαλλαχτικά τού βάρους. «Καλώς ήλθατε! Θα ήθελα να σας συγχαρώ για την τόλμη τής απόφασής σας να κάνετε αυτό το ταξίδι και να συνδράμετε με όποιον τρόπο μπορείτε. Οι εικόνες που θα δείτε θα είναι πολύ σκληρές κι αβάσταχτες, γι’ αυτό όποιος επιθυμεί μπορεί να φύγει - κανείς δεν θα σας κατηγορήσει. Όσοι αποφασίσετε να μείνετε, θα σας παρακαλούσα να δράσετε υπεύθυνα κι οργανωμένα υπό τις υποδείξεις των προϊστάμενών σας, για να μην υπάρξει σύγχυση και να κυλήσουν όλα ομαλώς», ακούστηκαν τα λόγια, που απευθύνονταν στους νεοφερμένους, θυμίζοντάς του τις δικές του στιγμές, όταν ήταν κι αυτός μέσα σ’ ένα τέτοιο μικρό κι αλαφιασμένο μπουλούκι. Συνειδητοποίησε πως η παρουσία του μετρούσε δύο ολάκερους μήνες εκεί, μην μπορώντας να πιστέψει πώς κατάφερε να αντέξει τόσο πολύ. Κάθε μέρα δοκίμαζε όρια κι αντοχές. Και κάθε βράδυ, που έπεφτε ξέπνοος στο βρώμικο στρώμα, επέλεγε συνειδητά κι επίμονα το «συνεχίζω», κι ας κατέληγε δυο και τρεις φορές την μέρα να κάνει εμετό απ’ όλη την τραγικότητα που έβλεπαν τα μάτια του, κι ας μην μπορούσε να διώξει το αίμα που φώλιαζε στα νύχια του και το κουβαλούσε σε κάθε του στιγμή. Αναλογίστηκε τι ταμείο είχε κάνει μέχρι τώρα - τι είχε τρυπώσει μέσα του, που αναπόδραστα θα έπαιζε καρέ καρέ, στοιχειώνοντάς τον εφ’ όρου ζωής. Χαλάσματα κι απομεινάρια. Μπόχα να τυραννά τα ρουθούνια! Σκηνές πανικού, γεμάτες ανημποριά, απελπισία κι οδύνη. Απώλεια. Πόνος σε όλες του τις εκφάνσεις. Σημαδεμένα, σακατεμένα κι ακρωτηριασμένα κορμιά όλων των ηλικιών. Κι όνειδος για τον αποτροπιασμό, την απέχθεια και την φρίκη που μπορεί να σκορπά ανερυθρίαστα το ανθρώπινο είδος στο διάβα του - φέρνοντας ξανά και ξανά στο μυαλό του κείνη την μάνα, που έσφιγγε στον κόρφο το παιδί της, που άφηνε την τελευταία του πνοή, ψελλίζοντας κλαμένη «Ψυχή μου, η μανούλα είναι 288