“25th hour” project
Κωνσταντίνα | 18.9.2014
Το δωμάτιο είναι τόσο σκοτεινό! Ποτέ μου δεν κατάφερα να κοιμηθώ
μόνη μου στο σκοτάδι. Άπλωσα το χέρι μου βιαστικά και άναψα τη λάμπα
του κομοδίνου. Έχουν περάσει 24 ώρες που λείπεις και σε λίγο πλησιάζει
η 25η ώρα. Η πιο σκληρή ώρα, η ώρα της αλήθειας. Χωρίς όλους αυτούς
που μέχρι πριν λίγο μου κρατούσαν το χέρι και με παρήγορες κουβέντες
μου έπαιρναν τη θλίψη. Λες και ξέρουν αυτοί πως νιώθω εγώ…
Τώρα πια είμαι μόνη μου, εγώ και η πραγματικότητα. Τα πάντα στο σπίτι
μας έρημα, τα πάντα ήσυχα. Έχω ξαπλώσει στο κρεβάτι και όλα
μαρτυρούν την ύπαρξη σου. Το άρωμα σου υπάρχει ακόμη στο χώρο του
δωματίου και κάπως γαληνεύει την ψυχή μου. Το πουκάμισο σου
πεταμένο στην πολυθρόνα, πάντα συνήθιζες να το αφήνεις εκεί και
πάντα ήμουν θυμωμένη μαζί σου. Τώρα πια δεν παίρνω τα μάτια μου
από πάνω του και ούτε μια στιγμή σκέφτηκα να το μαζέψω.
Τ