"25th hour" project | Page 277

“25th hour” project γυρτά, σαν κουρασμένοι γίγαντες που έσκυβαν από πάνω μου με περιέργεια για να δουν τον νεοφερμένο. Πιο κάτω είδα σκελετούς αυτοκινήτων και γκρεμισμένα κτίρια, όλα τυλιγμένα στο καταραμένο πορτοκαλί ημίφως και την εκκωφαντική σιωπή της νύχτας. Οδηγούσα και οδηγούσα και οδηγούσα όλη τη νύχτα, προσπαθώντας να μην αφήσω τον τρόμο της καρδιάς μου να μετατραπεί σε δάκρυα και λυγμούς απελπισίας, παρακολουθώντας πάντα τα ρολόγια μου, τα οποία επιβραδύνονταν όσο περνούσε αυτή η καταραμένη ώρα, αυτή η εικοστή πέμπτη ώρα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Οδηγούσα μέχρις ότου η ώρα έδειξε 24:59 και τα δευτερόλεπτα έδιναν το ένα τη θέση του στο επόμενο ολοένα και πιο αργά. Οδηγούσα μέχρις ότου το ρολόι χειρός μου έδειξε 24:59:59, έχοντας εναποθέσει την τελευταία μου ελπίδα - να λήξει επιτέλους αυτός ο παράλογος εφιάλτης - στην αλλαγή της ώρας. Και το ρολόι σταμάτησε. Έβγαλα μια κραυγή που δεν ακούστηκε και πάτησα γκάζι - οι ρόδες στρίγκλισαν και οι σκιές μακριά από τα φώτα