“25th hour” project
σωθικά μου να έχουν πάει περίπατο και τον λαιμό μου ξερό καθώς ο
πανικός με καταλάμβανε.
Πήρα μερικές βαθιές ανάσες και ξανακοίταξα το ρολόι μου, το οποίο
αδιάφορα έδειχνε 24:14, σαν να μην το ένοιαζε που τα πάντα ήταν
διαφορετικά - πιο σκοτεινά, πιο απόκοσμα. Πιο λάθος.
«Έι!» φώναξα κι αμέσως το μετάνιωσα καθώς η φωνή μου ακούστηκε
σαν κρώξιμο.
Δεν υπήρχε αντίλαλος, δεν υπήρχε χρώμα στον ήχο της φωνής μου, μόνο
ένας ξερός ήχος σαν κλαδί που σπάει. Τρομαγμένος, ξαναμπήκα στο
αυτοκίνητο μου, που είχε μετατραπεί στο προσωπικό μου καταφύγιο.
Έβαλα μπρος και βγήκα ξανά στην λεωφόρο, ξεχνώντας κάθε προφύλαξη
και καλή οδηγική συμπεριφορά, ταξιδεύοντας παράλληλα με τις λάμπες
που με έλουζαν κάθε τόσο με το πορτοκαλί, αρρωστιάρικο φως τους. Τα
λεπτά ακολουθούσαν το αλλόκοτο ταξίδι τους με εξοργιστική απάθεια.
Η ώρα ήταν 24:35 όταν διαπίστωσα έντρομος ότι θα έπρεπε να είχα ήδη
φτάσει στην διασταύρωση όπου θα έστριβα για να φτάσω στο σπίτι μου
και μάλιστα πολλά λεπτά πριν. Κι όμως ο δρόμος συνέχιζε ατέλειωτος,
χωρίς στροφές και διασταυρώσεις, με ελάχιστα παρκαρισμένα
αυτοκίνητα στις άκρες του και με μία σειρά επαναλαμβανόμενων,
μουντών κτιρίων να δεσπόζουν εκατέρωθεν του.
«Δεν έστριψα όταν έπρεπε», συλλογίστηκα, προσπαθώντας να
καταλαγιάσω το άγχος μου. «Ήμουν απορροφημένος από τα
καταραμένα τα ρολόγια και τώρα έφτασα σε κάποιο σημείο της πόλης
που δεν έχω ξανάρθει».
Έψαξα κάποιο σημείο για να μπορέσω να κάνω αναστροφή, αλλά το
τσιμεντένιο διαχωριστικό στην μέση της λεωφόρου είχε μπει για να
εμποδίζει οδηγούς σαν εμένα να κάνουν πράξη σκέψεις σαν τις δικές
μου. Μην μπορώντας να κάνω κάτι διαφορετικό, συνέχισα να ακολουθώ
την διαδρομή μου, αυτήν τη φορά οδηγώντας πιο αργά και
παρατηρώντας τα κτίρια και τα αυτοκίνητα. Με κάθε χιλιόμετρο που
έκανα, με κάθε λεπτό που περνούσε, όλα γύρω μου φαίνονταν να
φθείρονται, σαν να μην ταξίδευα πλέον στην άσφαλτο, αλλά μέσα στο
ίδιο το ποτάμι του χρόνου, όπου μπορούσα να παρατηρήσω το πέρασμα
του χρόνου πάνω στον παράξενο κόσμο που με περιέβαλλε. Τα
παρκαρισμένα αυτοκίνητα έμοιαζαν πιο σκουριασμένα, τα κτίρια πιο
276