“25th hour” project
Και 59.
Και μετά 24:05.
Προβληματισμένος, μπήκα στο αμάξι και τακτοποίησα τα πράγματα μου
στο κάθισμα του συνοδηγού. Έπειτα έβαλα το κλειδί στην μίζα, το γύρισα
και οι φωτεινές ενδείξεις στο ταμπλώ με υποδέχτηκαν. Ασυναίσθητα,
έπιασα τον εαυτό μου να έχει καρφωμένο το βλέμμα στο ρολόι του
αυτοκινήτου, το οποίο συμφωνούσε με το ρολόι χειρός μου. 24:05.
«Ωραία», σκέφτηκα, «μάλλον ο πλανήτης αποφάσισε να μετράει
διαφορετικά την ώρα κι εγώ δεν το έμαθα ποτέ».
Έβαλα μπροστά, προσπαθώντας να αποδιώξω την σκέψη που είχε
φωλιάσει στο μυαλό μου και αρνιόταν να φύγει - κάτι δεν πήγαινε καλά.
Άναψα το ραδιόφωνο, αλλά υπήρχε μόνο στατικός θόρυβος σε κάθε
συχνότητα, οπότε το έκλεισα απηυδισμένος. Οδήγησα για πέντε λεπτά
μέσα σε απόλυτη σιωπή, με τα μάτια μου να ταξιδεύουν από τον δρόμο
στο ρολόι του αυτοκινήτου, το οποίο επέμενε να μετράει λάθος τον
χρόνο. Δεν συνάντησα ούτε ένα αυτοκίνητο στην λεωφόρο, ούτε καν
έναν πεζό που να έσερνε τα βήματα του στα άθλια πεζοδρόμια αυτής της
βρώμικης πόλης.
Έκανα στην άκρη το αυτοκίνητο, αφού πρώτα άναψα αλάρμ - μια κίνηση
προφανώς ανούσια, που όμως περιείχε συμπυκνωμένη όλη μου την
φιλοσοφία για την ζωή μέχρι τότε: όλα στην ώρα τους, όλα όπως πρέπει,
όλα με τάξη.
Βγήκα από το αμάξι και ζαλίστηκα, καθώς ο βραδινός αέρας ήταν
γεμάτος με την αποφορά ενός παλιού λιμανιού - μια μυρωδιά υγρή,
στοιχειωμένη και απαίσια είχε ποτίσει την λεωφόρο. Οι λάμπες του
δρόμου τρεμόπαιζαν και σε κάθε τους σβήσιμο το σκοτάδι έμοιαζε να
αποκτά σχεδόν υλική υπόσταση. Κοίταξα τον νυχτερινό ουρανό,
προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου - και η καρδιά μου
πάγωσε.
Δεν υπήρχε φεγγάρι στον ουρανό, ούτε καν ένα αστέρι. Τα πάντα ήταν
κατάμαυρα, σαν κάποιος να είχε σκεπάσει την πόλη με ένα μαύρο πέπλο.
Έτριψα τα μάτια μου θέλοντας να με πείσω ότι πιθανότατα το φως από
τις λάμπες με είχε τυφλώσει αρκετ