“25th hour” project
κουζίνας. Βγαίνω έξω, 24:05 το ψηφιακό ρολόι του μπαλκονιού μου.
Τώρα έχω όντως αρχίσει να τρέμω, σαν φύλλο σε δυνατό αέρα. Τα πόδια
μου δεν μπορούν να μείνουν σταθερά καθώς τρέμουν και τα χέρια μου
πηγαίνουν πέρα δώθε μόνα τους σαν να είμαι φοβισμένος χαρακτήρας
από manga, ιαπωνικό κόμικ. Τα μάτια μου ψάχνουν για μια ένδειξη
λογικής σε αυτήν την τρέλα καθώς το μυαλό μου αγωνίζεται να
κατανοήσει το τι συμβαίνει. Γιατί υπάρχει μία έξτρα ώρα στην ημέρα; Και
γιατί την ημέρα των γενεθλίων μου; Είναι κάποιο σημάδι; Προσπαθεί
κάποιος να μου πει κάτι; Ή απλά είναι μια τυχαία σύμπτωση; 24:05,
24:06, έχω αρχίσει και τρελαίνομαι. Θέλω να ουρλιάξω μα φοβάμαι,
φοβάμαι ποιος θα ακούσει. 24:07, 24:08, 24:09, 24:10, δεν σταματά. Τα
ρολόγια όλα έχουν μια έξτρα ώρα ή η μέρα έχει μια επιπλέον ώρα; Δεν
γίνεται αυτό, δεν γίνεται. Η μέρα χωρίστηκε σε 24 ώρες για να υπάρχει
ένας ειρμός και ένας οίστρος. Για να υπάρχει ένα συνεχές που θα
εξυπηρετούσε την ανθρώπινη συνεννόηση. Τώρα όμως υπήρχε μια έξτρα
ώρα. Αποκλείεται κάποιος να είχε πρόσβαση σε όλες τις ηλεκτρονικές
συσκευές του κόσμου ταυτόχρονα για να το κάνει. Είναι αδύνατον.
Ακόμη και για τους καλύτερους των καλυτέρων θα αποτελούσε μια
πρόκληση που θα έπαιρνε μήνες πιθανώς. Έτσι αποφάσισα να αποδεχθώ
πως ήταν κάποια εξωτερική δύναμη που το προκαλούσε. Και τα λεπτά
πετούσαν, 24:19, 24:20. 40 λεπτά είχαν μείνει. 40 λεπτά μέχρι να
επανέλθει η κανονική ώρα, η κανονική ημέρα. Θα ερχόταν όμως ή θα
μπαίναμε σε εικοστή έκτη ώρα; Πιθανώς και σε εικοστή έ βδομη; Μήπως
η έννοια καταμέτρησης του χρόνου είχε εξαφανιστεί; Μήπως δεν υπήρχε
πλέον χρόνος; Μήπως η ψευδαίσθηση είχε επιτέλους θρυμματιστεί;
24:24:24. Ένας εκκωφαντικός θόρυβος κάνει τα τζάμια όλων των κτιρίων
του οικοδομικού τετραγώνου να γίνουν θρύψαλα, σχεδόν να
εξαϋλωθούν. Μια απίστευτα έντονη βοή που μπορούσε να κουφάνει
οποιονδήποτε και οτιδήποτε σε όποια ακουστική συχνότητα ακούστηκε
από τον ουρανό μα και από κάτω απ’ το έδαφος. Το έδαφος άρχισε να
τρέμει, η πρώτη μου σκέψη, σεισμός. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά, ο
ουρανός είχε αρχίσει να σπάει, κυριολεκτικά. Κομμάτια του ουρανού
ξεκολλούσαν και έπεφταν, καθώς διαλύονταν στον αέρα. Εξαφανίζονταν
σαν νεραϊδόσκονη από κάποιο παραμύθι. Κομμάτια εδάφους
ξεκολλούσαν επίσης καθώς ανελκύονταν προς τον ουρανό, επίσης
θρυμματιζόμενα σαν νεραϊδόσκονη, απλά εξαφανίζονταν. Η βοή γινόταν
όλο και πιο δυνατή, η ώρα είχε σταματήσει στις 24:24:24. Η βοή έγινε
268