“25th hour” project
Θέλω να σαλπάρω έστω και ως δεύτερο πλήρωμα, αλλά φοβάμαι πια,
όχι το ταξίδι αλλά εμένα, σκούριασα νομίζω, αυτό φοβάμαι και δεν
φταίει ο χρόνος μόνο εγώ και οι επιλογές του χρόνου μου, το ξέρω. Αλλά
αντέχω όσο ακόμα η ψυχή μου κάνει πολύχρωμα σχέδια σε χαρτί και
ξεγελάει τον πόνο με γλυκά ταξίδια σε απάνεμα λιμάνια φιλόξενης
αγκαλιάς.
Είπα θα φύγω αλλά δεν βάσταξαν τα πόδια μου, είπα θα βαλτώσω αλλά
η ψυχή μου επαναστάτησε, με έδωσα διορία 24 ώρες, μια μέρα
θεωρητική δηλαδή ίδια με τις άλλες, αλλά ο Κρόνος ίσως σήμερα να έχει
κέφια και εκείνη την τελευταία στιγμή, το δευτερόλεπτο που κρίνει το
λάθος και το σωστό, η πρώτη ή η τελευταία στιγμή, κανείς δεν ξέρει …
ίσως να βρω την δύναμη να με δω, να παλέψω τον δαίμονά μου.
Ίσως το 25ο δευτερόλεπτο, αυτό το απειροελάχιστο του χρόνου, λίγο
πριν το τέλος εγώ το κάνω αρχή και ξαναγεννηθώ. Ένα κομμάτι χαρτί που
αντί για λεπίδα θα γίνει μήνυμα να γράφει σ’ αγαπώ, ένα χάδι, ένα ταξίδι.
Ελπίδα πυρωμένη σε βελούδινο μπουκάλι. 24:00…
266