“25th hour” project
Άνοιξε τα μάτια της και όλος περιέργως προσπάθησε να πνίξει όλα εκείνα
τα φαντάσματα, συναισθήματα. Απογοητευμένη – ξε-απογοητευμένη
έπρεπε να ξεχάσει ό,τι είχε προηγηθεί καθώς δεν θα υπήρχε συνέχεια.
Όχι, καρδιά μου, είπε. Αυτό είναι το λιγότερο. Μην προσπαθείς να
δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Πρέπει να διατηρήσεις την
αξιοπρέπεια σου και να μην το καταδικάσεις. Απλά έφυγε χωρίς να
αφήσει δυο συναισθήματα στην άκρη. Δες τον σαν την 25η ώρα. Αόρατος
και ορατός ταυτόχρονα.
Όχι. Όχι. Ο μόνος αντίπαλος είναι ο εαυτός σου, μουρμούρισε και
βυθίστηκε κι άλλο στο κάθισμα του καναπέ. Άδειο στομάχι, άδειος
καναπές, άδεια συναισθήματα!
Μπιπ - μπιπ - μπιπ. Το κινητό είχε αρχίσει να δονείται νευρικά
πάνω στο τραπέζι. Ήταν ο Γιώργος. «Ελπίζω να πέρασες καλά...» Και μετά
από λίγο δεύτερο... «Έλα βρε μην απογοητεύεσαι και πάλι φίλοι…»
263