“25th hour” project
Δημήτρης Γιατρέλλης | 9.9.2014
Λίγα λεπτά έμεναν για να συμπληρώσει εικοσιτετράωρο στο τάγμα. Από
τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, τίποτα
δεν πήγαινε καλά. Καψόνια, αγγαρείες, προσβολές· το ένα μετά το άλλο,
όχι απαραίτητα με την ίδια σειρά. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,
σκοπιά. Ημερήσιο νούμερο, τρεις ώρες ντάλα μεσημέρι, στην καρδιά του
καλοκαιριού. Όλα θα τα υπέμενε, όλα θα τα προσπερνούσε, αν δεν είχε
προηγηθεί το τηλεφώνημα. Η σκηνή πετάχτηκε για πολλοστή φορά
μπροστά του, με τη ζωντάνια και τη θέρμη ερωτευμένου γάτου:
-
Χωρίζουμε!
Η λέξη βγήκε με άνεση από το κινητό, χώθηκε καμαρωτή στο αυτί του κι
εκεί άρχισαν τα ζόρια της. Έφτασε στον τυμπανικό υμένα και τον έθεσε
σε δόνηση επιπέδου συναγερμού. Όλες οι υπόλοιπες διεργασίες μέχρι
την μετατροπή της σε πληροφορία έγιναν εκπρόθεσμα, με τρόπο
επώδυνο και προκάλεσαν ένα σύνολο συμπτωμάτων που περιλάμβανε
ίλιγγο, ναυτία, μεταβολή της αρτηριακής πίεσης, ψυχρό ιδρώτα και
νύστα. Ο αέρας σώπασε κι ο στρατιώτης ένιωσε ξαφνικά την υπνηλία να
τον αγκαλιάζει. Ο εγκέφαλός του αρνιόταν πεισματικά να δουλέψει, να
επεξεργαστεί την πληροφορία, να κάνει μια πρώτη αποτίμηση της νέας
κατάστασης. Ένα κρεβάτι με μαλακό στρώμα ήταν το μόνο που ήθελε.
Ακούμπησε το όπλο του σε μια γωνιά της σκοπιάς, έβγαλε το κράνος κι
έκλεισε τα μάτια.
Τα φαντάστηκε όλα στη θέση τους, τακτοποιημένα και καθαρά. Τα
σεντόνια απαλά, φρεσκοπλυμένα και κυρίως ευωδιαστά στο άρωμα της
λεβάντας. Το γραφείο του χωρίς ίχνος σκόνης κι ο υπολογιστής έτοιμος
για αποδράσεις. Στον τοίχο, ο Χέντριξ με το κόκκινο πουκάμισο και τα
φουντωτά μαλλιά, σοβαρός κι αφοσιωμένος στο παίξιμο της λευκής
κιθάρας του. Λίγο πιο πέρα, σε μια ερημική ακτή του Νορθ Ντέβον,
οχτακόσια νοσοκομειακά κρεβάτια αραδιασμένα κατά μήκος της
παραλίας, μια νοσοκόμα που κουβαλούσε λευκά σεντόνια, ένας νέος
σκεφτικός αναπολούσε (τα χρόνια που χάθηκαν;) και πέντε λυκόσκυλα
στο βάθος, σχημάτιζαν την πιο φουτουριστική αφίσα των Pink Floyd.
Χαμογέλασε όταν θυμήθηκε την αντίδραση της μάνας του μόλις την είδε.
Τί είναι αυτό που κόλλησες στον τοίχο, για όνομα του Θεού!» του
έβαλε τις φωνές.
258