“25th hour” project
συναίσθημα υπάρχει στ’ αλήθεια; Φαντάζομαι πρέπει να ‘σαι πολύ
τυχερός και πολύ άτυχος ταυτόχρονα για το νιώσεις. Δεν συμβαίνει σε
όλους.
Και ήρθε πάλι το βράδυ και ήταν ξαπλωμένοι με κουβέρτες στο μπαλκόνι
και κοιτούσαν πότε ο ένας τον άλλον και πότε τον ουρανό. Έναν ουρανό
όχι πολύ διαφορετικό από αυτόν που βλέπεις σε μια πόλη φωτισμένη και
θορυβώδη και όχι πολύ διαφορετική από τη δική μας.
«Έχουν περάσει 24 ώρες από τότε που συναντηθήκαμε», λέει η Φαίδρα.
Ο Νικόλας κοιτάζει το ρολόι του και χαμογελάει. «Νιώθεις ακόμα το
ίδιο»; «Όχι.» απαντάει εκείνος. «Νιώθω καλύτερα και χειρότερα. Νιώθω
γεμάτος και φοβισμένος. Τι θες να κάνουμε»; «Να κάνουμε ό,τι θες. Να
κάνουμε ό,τι χρειάζεσαι. Τι χρειάζεσαι»; ρώτησε εκείνη. «Τίποτα. Εσύ»;
«Τίποτα και εγώ. Και αφού δεν χρειαζόμαστε τίποτα, τι μπορούμε να
δώσουμε ο ένας στον άλλο»; Και για λίγο πάλι σιωπή. «Τα πάντα;»
ρώτησαν και οι δύο ταυτόχρονα. Και έδωσαν τα πάντα. Και τα έδωσαν
για πάντα».