“25th hour” project
Απόστολος Μωραϊτέλλης | 30.8.2014
Η οροφή του κόσμου. Υπάρχει; Χτίζει ο άνθρωπος. Κατασκευές που
ψηλώνουν τη ματιά στον ορίζοντα. Και όχι μόνο.
Αυτά σκέφτεται ο Φίλιππος περπατώντας στο σιδερένιο κλουβί. Το
ψηλότερο σημείο στο πύργο του Άιφελ. Την πολλαπλή ηδονή. Να είσαι
300 μέτρα πάνω από τη Γη ζώντας ένα αληθινό debate στον οργανισμό
σου. Να παραδοθείς στη ναυτία του ύψους ή να επιπλέεις στη μαύρη
θάλασσα της σκέψης σου; Ανεβασμένη μαζί σου αυτή, ξετυλίγει εικόνες
πάνω στον ομορφότερο καμβά του κόσμου. Η Πόλη στολίδι. Ζωντανό
μνημείο. Ωραίο ταξίδι για κάθε εποχή.
Αυτόν τον Ιούλιο επέλεξε να ξαναβρεθεί εκεί. Αντίθετα στον νόμο της
βαρύτητας των Ελληνικών νησιών. Πιστός. Σαν γέρος ναυτικός που θα
βρεθεί στο αγαπημένο του λιμάνι μετά το τελευταίο μπάρκο του.
Ο ήλιος αποχαιρετά το Παρίσι και ο Φίλιππος τον χαζεύει να χάνεται
πίσω από την αψίδα του θριάμβου.
Το σούρουπο είναι για την Έλλη δρόμος που καταλήγει στο δικό της σπίτι.
Μια αυλαία πέφτει για να ανοίξει ο προσωπικός λογαριασμός της
ημέρας. Σύγχρονοι άνθρωποι. Ελεύθεροι να επιλέξουν τον εθισμό τους
σε μια εξάρτηση. Και όχι μόνο.
Η δύση. Δώρο. Χω ρίς χρέωση. Τα καλοκαίρια της γεμάτα από την
εξιλέωση αυτής της υπέροχης στιγμής. Ένας Ήλιος λυτρωτικός μετά από
την ημερήσια σπατάλη ενέργειας. Μια εικόνα που δεν χορταίνει.
Χορεύουν αμέτρητα μικρά βοτσαλάκια γύρω από τις πατούσες της.
Όρθια στην άκρη της παραλίας. Νοιώθει. Το νερό ανακατεύει τα μικρά
πετραδάκια στα πόδια της. Το μυαλό της παραδομένο στην αιχμαλωσία
του. Μια οικειοθελής παράδοση.
Ένας Ιούλιος. Στο νησί της. Μόνη μα τόσο γεμάτη από αυτόν.
Σαν οι διακοπές της να ξεκίνησαν προχθές. Τη μέρα ή καλύτερα το βράδυ
που το Παρίσι της φάνηκε να επιπλέει. Ένα ακόμα νησί στο σύμπλεγμα
των Κυκλάδων.
Ο Φίλιππος σταματά στη δυνατή εικόνα με την σημαία να αιωρείται
κατακόρυφα από την πυλωτή του μνημείου. Η αψίδα του θριάμβου.
236